Και ναι! Η μαγεία συνεχίζεται! Μία ακόμη μπάντα που μου έστειλε τους στίχους των κομματιών. Παιδιά σας ευχαριστώ απ’ τα βάθη της καρδιάς μου! Με δύο δίσκους και ένα EP στο παρελθόν τους, οι All Else Fails φαίνεται πως έχουν την εμπειρία να φτιάχνουν έναν ωραίο και ευχάριστο ακουστικά δίσκο. Από το πρώτο κομμάτι με τίτλο “AntiMartyr” σχηματίστηκε ένα χαμόγελο στο πρόσωπό μου. Η σύνθεση ήταν καταπληκτική. Εξαιρετικά βαριά και με πολλές επιρροές (Είδατε παιδιά; Αυτά συμβαίνουν αν δε φοβάσαι να συνδέσεις τα είδη που σε έκαναν να ξεκινήσεις να παίζεις μουσική). Όπως και να χει όμως μέσα σε αυτόν τον ένα χρόνο έμαθα να κρατάω μια πισινή. Ας μην ξεχνάω πως επρόκειτο για το πρώτο κομμάτι, λογικό να είναι απ’ τα καλύτερά τους. Το “Better Than Undead” όμως με έβγαλε από τις αμφιβολίες μου. Ήταν εξίσου καλό και πλούσιο δε ιδέες. Με καθαρά σημεία που σου θύμιζαν παλιούς Bullet For My Valentine (μακάρι να ήταν ακόμα έτσι αυτοί, αλλά τέλος πάντων) και βρώμικα που θύμιζαν τις διάφορες Metalcore μπάντες εκεί έξω. Συνεχίζουμε με το “La Demencia Violenta” το οποίο διέφερε από άποψη δομής. Ήταν το ίδιο βαρύ με τα προηγούμενα αλλά πιο “flat”. Δεν είχε αυτή την έκρηξη που θα περίμενες να ακούσεις στα ρεφραίν. Όμως η μουσική τους δε σε προδίδει. Στο τέλος παίρνεις μια καλή δόση breakdown αλά Lamb Of God εποχές Sacrament και σου γίνεται το κεφάλι κουδουνίστρα. Τέταρτο στη σειρά το “Obedience At The Altar Sacrifice”, με αρκετό χώσιμο το οποίο μπορεί να σου φέρει στο μυαλό κάτι από Trivium. Αυτό που μου άρεσε στο συγκεκριμένο κομμάτι είναι η δεξιοτεχνία με την οποία χειρίζεται η μπάντα τις αλλαγές, και το πώς ενώνουν τα riff και τα μέρη μεταξύ τους. Φτάνουν και έχουν παίξει τριακόσια πράγματα όμως ακουστικά είναι τόσο καλά ενωμένα που δε θα πεις “Ε φίλε αυτό ήταν ότι να ναι”. Η συγκεκριμένη σύνθεση (κατ εμέ..) είχε μέχρι και στοιχεία από Children Of Bodom! Πέμπτο στη σειρά το “A Most Unwanted Reprieve”. Ξεκίνησε με έναν κλασσικό τρόπο που ακούς σε μπάντες όπως οι A Day To Remember, ΟΜΩΣ για όλους εσάς που δεν αντέχετε την αγαπητή φλωριά τους (το λέω πάντα με καλοσύνη αυτό.) το κομμάτι φέρνει τη ισορροπία αλλάζοντας τελείως ήχο μετά το δεύτερο λεπτό. Οπότε θα μείνετε σίγουρα ευχαριστημένοι. Όσο για τη συνέχεια; Ετοιμαστείτε να χάσετε τ’ αυγά και τα πασχάλια, με ένα φινάλε που μουσικά είναι μία απ’ τις καλύτερες κορυφώσεις που προσωπικά έχω ακούσει. Το “The Deep Roads (Hidden Track)” είναι ο επίλογος του δίσκου. Και υποθέτω πως είναι subliminal μήνυμα που θα με κάνει να θέλω να πιω καμιά μπύρα. Οπότε σηκώνομαι και σας αφήνω αφού πρώτα παραδώσω με περηφάνια το βαθμό μου.
8.5/10
Ντένια Παλαιολόγου
