Δυο χρόνια μετά το πολύ καλό “Steelfactory”, για το οποίο μπορείτε να διαβάστε την κριτική μας δια χειρός Μιχάλη Νταλάκου πατώντας εδώ, ο Udo Dirkschneider επιστρέφει με το δέκατο έβδομο studio album του προσωπικού του σχήματος U.D.O.. Στα 68 του χρόνια πλέον και αφού δεν υπάρχει κάτι που να μην έχει ειπωθεί για την καριέρα του τόσο με τους Accept όσο και με το προσωπικό του σχήμα, ο Udo αποφασίζει να κυκλοφορήσει ένα δίσκο εντελώς διαφορετικό απ’ ό,τι μας έχει συνηθίσει.
Τον Φεβρουάριο του 2014 οι U.D.O. είχαν ηχογραφήσει την εμφάνισή τους στο Wacken Open Air με τη σύμπραξη της συμφωνικής ορχήστρας του πολεμικού ναυτικού της Γερμανίας και αποτέλεσμα αυτού ήταν η κυκλοφορία του εξαιρετικού “Navy Metal Night” που κυκλοφόρησε το 2015. Πέντε χρόνια μετά λοιπόν αποφασίζουν να ηχογραφήσουν ένα studio album με τη συμμετοχή της εξηνταμελούς συμφωνικής ορχήστρας των ενόπλων δυνάμεων της Γερμανίας Musikkorps Der Bundeswehr.
Στη σύνθεση των τραγουδιών του album ο Udo έχει τη βοήθεια των παλαιών συνοδοιπόρων του στους Accept, Stefan Kaufmann και Peter Baltes αλλά και τη βοήθεια του διευθυντή της ορχήστρας αντισυνταγματάρχη Christoph Scheibling καθώς και των συνθετών Guido Rennert και Alexander Reuber. Αποτέλεσμα όλων αυτών το “We Are One”, ένα concept album αφιερωμένο στην ενότητα και την ισότητα καθώς και στην παγκόσμια ειρήνη και την πρόοδο της ανθρωπότητας αποτελούμενο από δεκαπέντε συνθέσεις και με διάρκεια μιας ώρας και δεκαπέντε λεπτών περίπου.
Το όλο εγχείρημα κρίνεται άκρως επιτυχημένο και εντυπωσιακό. Οι συνθέσεις του δίσκου είναι εξαιρετικές, το πάντρεμα των συμφωνικών μερών με τα heavy metal μέρη της μπάντας ιδανικό, προσδίδοντας έναν μεγαλειώδη, επικό και δραματικό σε σημεία τόνο στο όλο αποτέλεσμα, ενώ ο Udo είναι για μια ακόμη φορά, τουλάχιστον στο studio, απολαυστικός.
Σχεδόν κάθε τραγούδι είναι εξαιρετικό και ιδιαίτερο. το ξεκίνημα γίνεται με το ορμητικό “Pandemonium” με τα πνευστά και τις κιθάρες να συμπρωταγωνιστούν, τον Udo να είναι συγκλονιστικός, το συμφωνικό refrain με τα εναλλάξ ανδρικά και γυναικεία φωνητικά να κολλάει στο μυαλό σου, όπως και το εξαιρετικό κιθαριστικό solo. Ακολουθεί το “We Are One”, το πρώτο video του δίσκου, με τα πνευστά πάλι σε πρωταγωνιστικό ρόλο και το κλασικό συμφωνικό U.D.O. refrain.
Το επόμενο “Love & Sin” με το φλάουτο να πρωταγωνιστεί στην αρχή και στο τέλος, την εισαγωγή του να θυμίζει soundtrack επικής ταινίας του ’60, τη χρήση χορωδίας, το εξαιρετικό refrain του και το φοβερό solo είναι απλά απολαυστικό. Στο “Future Is The Reason” αναλαμβάνουν οι σάλπιγγες που σε συνδυασμό με τις κιθάρες δίνουν έναν ιδιαίτερο εμβατηριακό ρυθμό. Ο δε διάλογος του Udo με την χορωδία είναι απίθανος σε μια από τις πιο επικές και heavy στιγμές του δίσκου.
Στο ιδιαίτερα μελωδικό “Chidren Of War” το εισαγωγικό πιάνο, το τσέλο, o doomy ρυθμός στις κιθάρες, ο υπέροχος για ακόμη μια φορά Udo και η χρήση της παιδικής χορωδίας δημιουργούν ένα πανέμορφο αποτέλεσμα. Το “Blindfold (The Last Defender)” είναι η πρώτη μπαλάντα του δίσκου με πρωταγωνιστές τη φωνή της Manuela Markewitz, το πιάνο και τους στρατιωτικούς ρυθμούς στα τύμπανα.
Έπεται η πρώτη ορχηστρική σύνθεση του δίσκου “Blackout” σε μελαγχολικό ρυθμό, με εξαιρετική δουλειά στις κιθάρες και επίσης στρατιωτικούς ρυθμούς στα τύμπανα. Το “Mother Earth” είναι η αγαπημένη μου στιγμή στο δίσκο, ένα κλασικό U.D.O. τραγούδι με εξαιρετικά φωνητικά, υπέροχες κιθάρες, και ένα απίθανο refrain. Τη σκυτάλη παίρνει ένα ακόμη highlight του δίσκου, το “Rebel Town”, αφιερωμένο στην επανένωση της Γερμανίας με έναν ακόμη εκπληκτικό διάλογο Udo και χορωδίας στο refrain κι ένα ακόμη υπέροχο κιθαριστικό solo.
Το “Natural Forces” αποτελεί τη δεύτερη κατά σειρά ορχηστρική σύνθεση σε επικό ύφος με τις κιθάρες να συμπρωταγωνιστούν με τα πνευστά και τα έγχορδα. Το “Neon Diamond” που έρχεται στη συνέχεια αποτελεί το δεύτερο single και μπαλάντα του δίσκου όπου έχουμε ένα πανέμορφο ντουέτο του Udo με την Markewitz όπου πέρα από τον υπέροχο συνδυασμό των φωνών το σαξόφωνο στην αρχή και στο τέλος κλέβει την παράσταση.
Αν ο δίσκος τελείωνε εδώ θα μιλούσα για αριστούργημα αλλά ακολουθούν τέσσερις συνθέσεις ένα κλικ πιο κάτω σε ποιότητα από τις παραπάνω. Το “Beyond The Gravity” είναι μια ακόμη ορχηστρική σύνθεση με τις γκάιντες να πρωταγωνιστούν μαζί με τις κιθάρες και τα στρατιωτικά τύμπανα σε έναν μάλλον μονότονο ρυθμό και θα μπορούσε απλά να λείπει. Το “Here We Go Again” είναι ένα πιο χαλαρό rock τραγούδι με τον Udo να τραγουδά με έναν εντελώς ασυνήθιστο τρόπο, σχεδόν rap, και ένα εντελώς αδύναμο refrain. Η χειρότερη στιγμή του δίσκου κατά τη γνώμη μου.
Λίγο πριν το τέλος, το “We Strike Back” είναι το πιο heavy και γρήγορο τραγούδι του album αλλά απλά συμπαθητικό. Ο δίσκος κλείνει με μια ακόμη ορχηστρική σύνθεση, το “Beyond Good And Evil”, με αργούς ανατολίτικους ρυθμούς, συνεχείς εναλλαγές και λίγα χορωδιακά φωνητικά απλά θα μπορούσε κι αυτό να λείπει.
Ο Udo στην παρούσα φάση της καριέρας του βρίσκεται σε εξαιρετική φόρμα, πλαισιώνεται από πολύ ταλαντούχους και ικανούς μουσικούς και κυκλοφορεί έναν από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς, φέροντας σε πέρας με ιδιαίτερη επιτυχία ένα πολύ δύσκολο εγχείρημα. Ακούστε το “We Are One”, πιστεύω θα το απολαύσετε όσο κι εγώ.
8/10
Πάνος Πρέντζας
panos_1975@hotmail.com
