Πολλές φορές οι συνθήκες και το χρονολογικό πλαίσιο καθορίζουν τα κριτήριά μας για ένα δίσκο (ή κι ολόκληρη την καριέρα μιας μπάντας) πριν προλάβει να αυτοπροσδιοριστεί ο ίδιος. Και ο χρόνος περνάει με τον ακροατή να τον αντιμετωπίζει μέσα από τη συγκεκριμένη οπτική επειδή δεν μπορεί να κάνει πλέον αλλιώς.
Το πέρασμα του χρόνου μας προσφέρει προνομιακή θέση για να ξανασυστηθούμε με παρελθοντικές μουσικές και να τις επανεξετάσουμε με μια πιο αποστασιοποιημένη ματιά. Μας φέρνει, δηλαδή, πιο κοντά στην ουσία τους. Οι πρόσφατες επανακυκλοφορίες των Moonspell, καθώς και οι επόμενες που αναμένονται, δίνουν μια πολύ καλή ευκαιρία γι’ αυτό.
Η άποψη που διαμορφώθηκε για το “The Butterfly Effect” όταν πρωτοκυκλοφόρησε επηρεάστηκε από δύο συνθήκες. Η κυκλοφορία αυτή σηματοδοτήθηκε τόσο από το μεταβατικό στάδιο που διένυε μεγάλο μέρος της metal σκηνής στα τέλη της δεκαετίας του ενενήντα, όσο και από τους – συχνά αλληλεξαρτώμενους με αυτό – μουσικούς πειραματισμούς του συγκροτήματος.
Αναλυτικότερα, λίγους μήνες πριν το “The Butterfly Effect” φτάσει στα ράφια των δισκοπωλείων το 1999, οι Kreator κυκλοφορούν τον μέχρι σήμερα ίσως πιο αμφιλεγόμενο δίσκο της καριέρας τους, “Endorama”. Στο ίδιο πνεύμα κινούνται και οι Tiamat με το “Skeleton Skeletron”. Μέχρι και οι ανάδελφοι Rotting Christ ενδίδουν στο “Sleep Of The Angels” της ίδιας χρονιάς. Για τους Moonspell η αρχή έγινε “Sin/Pecado” ένα χρόνο πριν και το επισφράγισμά της αλλαγής με αυτόν εδώ τον δίσκο. Το goth και τα industrial στοιχεία οδηγούν το μέχρι πρότινος black metal ύφος των “Wolfheart” και “Irreligious” σε μερική οπισθοχώρηση.
Ο Fernando Ribeiro εμπλουτίζει το στυλ του, έχοντας ως βασικές επιρροές τους Sisters Of Mercy και τον Peter Steele (“Soulsick”), σχηματίζοντας σταδιακά ένα απόλυτα προσωπικό ύφος που θα τελειοποιήσει στη συνέχεια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το “Everything Invaded” από το “The Antidote”. Αρκεί να παρακολουθήσει κανείς το video clip του ομώνυμου κομματιού του δίσκου για να καταλάβει ότι το σχήμα συναντά εδώ τους Type O Negative περισσότερο από κάθε άλλη στιγμή στην καριέρα του. Τόσο μουσικά, όσο και αισθητικά. Ίσως όχι με την ίδια ένταση και την ίδια υποβόσκουσα αίσθηση του χιούμορ των Αμερικάνων, αλλά σίγουρα με το ίδιο βάθος.
Παράλληλα, η industrial metal έκρηξη που πραγματοποιείται στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, με τα απόνερα του ντεμπούτου του Rob Zombie ένα χρόνο πριν, αλλά και την επιτυχία του “Antichrist Superstar” του Marylin Manson να μην καταλαγιάζει ακόμα, έχουν αφήσει εμφανώς το στίγμα τους, όπως φαίνεται στα “The Butterfly FX” και “I Am The Eternal Spectator”.
Το συγκρότημα βρίσκει την ευκαιρία να πειραματιστεί με περισσότερο ελεύθερες, σχεδόν hard rock φόρμες (“Disappear Here” και “Can‘t Bee”) αλλά και να περιηγηθεί σε πιο ιδιόρρυθμα electronic μονοπάτια (“Κ”). Γενικότερα, αψηφά τον επιβεβλημένο ρόλο που του είχε δοθεί ως τότε και διεκδικεί τη διεύρυνση του υπάρχοντος κοινού του, ξεσηκώνοντας μπόλικες θεωρητικίζουσες αντιδράσεις περί εμπορευματοποίησης. Αδίκως, γιατί οι εναλλακτικές επιλογές για την εξέλιξη του θα ήταν λίγο πολύ πεπερασμένες.
7/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
