Από την Αλγερία κατάγεται η επόμενη μπάντα, της οποίας αγνοούσα την ύπαρξη. Τα μέλη της μπάντας έχουν μετακομίσει πλέον στη Γαλλία, αφού σίγουρα θα έχουν μεγαλύτερες ευκαιρίες για promotion εκεί. Το “Aftermath” είναι η δεύτερη δισκογραφική δουλειά των Acyl, που η αλήθεια είναι ξεκίνησα να ακούω με μεγάλο ενδιαφέρον, αφού η τελευταία μπάντα που άκουσα από την Αφρικανική ήπειρο, ήταν οι Myrath…
Τέσσερα χρόνια πήρε στους Acyl για να κυκλοφορήσουν το “Aftermath”, ένας δίσκος ο οποίος είναι ένα concept album το οποίο εξιστορεί τη πορεία της Αλγερίας μέσα στα χρόνια. Το εξώφυλλο έχει σχεδιαστεί από τον ένα κιθαρίστα της μπάντας και απεικονίζει ένα Αλγερινό ο οποίος φοράει μια μάσκα η οποία συμβολίζει την ιστορία, τις παραδόσεις, αξίες και πολλά άλλα, όπως ο ίδιος ο Reda υποστηρίζει.
Όλα αυτά είναι ενδιαφέροντα, αλλά τι γίνεται με τη μουσική. Οι Acyl προσπαθούν πραγματικά να κάνουν κάτι το διαφορετικό, μπλέκοντας αρκετές παραδοσιακές tribal επιρροές, το ανατολίτικο στυλ και το μοντέρνο Αμερικάνικο nu/death metal. Σε ορισμένες στιγμές και με πολύ φαντασία, μπορεί κάποιος να πει ότι φέρνει στους Sepultura του “Roots”. Αλλά θέλει αρκετή φαντασία για να παραλληλίσει κάποιος το “Aftermath” με το “Roots”. Αρκετά μοντέρνος ήχος, με κοφτερά riffs και με την εναλλαγή των καθαρών και growls φωνητικών να δίνουν μια μεγαλύτερη έμφαση στη μελωδία.
Από εκεί και πέρα, μπορώ να πω ότι το “Aftermath” είναι αρκετά τεχνικό, σε σημεία να φτάνει το progressive, κάτι που με κούρασε στις ακροάσεις, είναι η αλήθεια. Υπάρχουν αρκετές στιγμές όπου η μπάντα βγάζει μια πολύ μελωδική πλευρά, ιδιαίτερα όταν ενσωματώνει όλα αυτά τα folk στοιχεία στη μουσική της. Υπάρχουν αρκετές ενορχηστρώσεις με παραδοσιακά όργανα, ενώ σε αρκετές περιπτώσεις χρησιμοποιείται αντρική χορωδία για να δώσει έμφαση στους tribal ρυθμούς.
Δεν μπορώ να πω ότι μου έκανε κάποια ιδιαίτερη εντύπωση το “Aftermath”, είναι αρκετά κουραστικό σε σημεία με όλα αυτά τα τεχνικά στοιχεία, ενώ τα μόνα σημεία που μου δημιούργησαν κάποιο ενδιαφέρον είναι τα παραδοσιακά και ειδικότερα τα ανατολίτικα στοιχεία, όπως στα “Son of Muhjueddrine” και “The Battle of Constantine”. Το πάντρεμα του folk και του μοντέρνου αμερικάνικου metal που προσπαθούν να επιτύχουν, θέλει σίγουρα δουλειά και επιμονή. Μπορεί να μην τους βγαίνει και τόσο πολύ στο “Aftermath”, αλλά σίγουρα η μπάντα έχει όλα τα φόντα να επιτύχει κάτι μοναδικό στο μέλλον.
Προς το παρόν, οι οπαδοί του prog μοντέρνου ήχου, μπορούν να ρίξουν μια αυτιά και να αποφασίσουν από μόνοι τους. Οι υπόλοιποι μάλλον μπορούν να προσπεράσουν.
6 /10
Δημήτρης Σταύρος
[email protected]
