“How do you hear new, original and authentic 80s metal in the 2020s?” ρωτάει η δισκογραφική των Wallop στο Δελτίο Τύπου τους. Και απαντώ: σίγουρα όχι ακούγοντας Wallop.
Το πιο ενδιαφέρον κομμάτι των Wallop είναι η ιστορία τους. Έτος ίδρυσης είναι το 1983 και το 1985 κυκλοφορούν το “Metallic Alps”, ως το 1987 που διαλύονται. Ο μοναδικός που έκανε κάτι άξιο αναφοράς είναι ο drummer Stefan Arnol όπου από το 1996 ως το 2018 ήταν τους Grave Digger. Με δικιά του πρωτοβουλία, το σχήμα επέστρεψε φέτος με την αρχική σύνθεση, μόνο που ο αρχικός τους τραγουδιστής δεν τραγουδά στον μοναδικό τους δίσκο αλλά αυτό είναι άλλο θέμα, για το “Alps Of Fire”. Ναι, έχουν ένα θέμα με τις Άλπεις.
Κάποιοι μπορεί να πέσουν από τα σύννεφα, αλλά όντως οι Wallop παίζουν κλασικό 80s heavy. Τόσο κλασικό που ο Mozart κάλεσε στο τηλέφωνο και ζήτησε πνευματικά δικαιώματα. Αυτό από μόνο του δεν είναι κακό. Το πρόβλημα είναι ότι αυτό που θα ακούσει κάποιος στο “Alps On Fire” είναι συνθετικά μέτριο ακόμα και για τα standards των 80s (που ήταν υψηλά).
Χιλιοπαιγμένο, χιλιοειπωμένο, απλοϊκό. Να πω ότι δεν υπάρχουν και κάποιες καλές συνθέσεις μέσα; Υπάρχουν. Για παράδειγμα το “Idols Die Too” με το κατάλληλο γκάζι του. Να διαλέξω δυο-τρία ακόμα κομμάτια; Να το κάνω. Αλλά τα δεκατρία κομμάτια που θα βρεις κάποιος εδώ δεν μπορούν να σταθούν από το ένα τρίτο του υλικού.
Το ότι το σχήμα επενδύει στο χιούμορ απλά δεν τους βγαίνει. Δηλαδή άκουσαν το “Crash, Bang, Wallop” και είπαν «ναι, αξίζει κάποιος να πληρώσει αυτό το τραγούδι»; Λυπάμαι, αλλά όταν υπάρχουν δεκάδες σχήματα που αναβιώνουν το παραδοσιακό metal με άριστο τρόπο το μόνο που αξίζει σε σχήματα σαν τους Wallop είναι η λήθη.
5/10
Μιχάλης Νταλάκος
[email protected]
