Εάν γνωρίζετε τους Saor, τότε θα γνωρίζετε ήδη ότι οι Fuath είναι το side-project του Σκωτσέζου Andy Marshall, ιθύνοντα νου και στα δύο συγκροτήματα. Εάν όχι, ίσως αναρωτιέστε τι το χρειάζεται το side-project αφού η μουσική των Saor είναι ατμοσφαιρική, εκφραστική και πολυποίκιλη. Εκεί ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα, γιατί οι Fuath είναι παραδοσιακοί και μονόπλευροι, και ενώ οι Saor βασίζονται κυρίως στο ατμοσφαιρικό folk, στο οποίο μάλιστα προσέφεραν κι έναν ευχάριστο αέρα ανανέωσης, οι Fuath βασίζονται στο ατμοσφαιρικό black των 90s με τρόπο αναχρονιστικό (δεν το εννοώ με την κακή έννοια) και ως φόρος τιμής στους προπάτορες του ήχου.
Το νέο album συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε το προηγούμενο, το οποίο είχε θεωρηθεί ως one-off project αλλά προφανώς ο δημιουργός άλλαξε γνώμη. Σημασία όμως έχει όχι το τι περιέχεται στο δίσκο, αλλά ο τρόπος με τον οποίο αυτός παρουσιάζεται. Γιατί, όπως και στον πρώτο δίσκο, ο Andy δεν αρκείται απλά στο να αναπαράγει αυτόν τον ήχο αλλά βάζει μέσα και τις δικές του πινελιές με συνέπεια να προσθέτει τη δική του προσωπικότητα στον ήχο, κάτι που δεν προσπαθεί να κάνει το 95% των καινούργιων συγκροτημάτων σήμερα.
Κι αυτό κάνει το δίσκο να ξεχωρίζει κάπως από το σορό της «ακόμα μιας black metal κυκλοφορίας». Μη ξεχνάμε κιόλας ότι ο Andy είναι ένας τόσο χαρισματικός συνθέτης που προσέχει και την παραμικρή λεπτομέρεια στο δίσκο, οπότε ακόμα και η παραμικρή μελωδία έχει τη σημασία της εδώ μέσα, και κάθε νότα είναι στρατηγικά τοποθετημένη.
Και αυτό είναι το μεγαλύτερο ατού του δίσκου, το συνθετικό χάρισμα του δημιουργού δίνει ένα αποτέλεσμα ιδιαίτερο και απολαυστικό, με τις μελωδίες ειδικότερα να γλυκαίνουν την ακρόαση και σε πολλές περιπτώσεις τα αρμονικά σημεία να κλέβουν την παράσταση. Τα σκληρά σημεία σε συνδυασμό με την τραχύτητα της φωνής του Andy είναι δυναμικά αλλά δεν είναι τόσο αξιομνημόνευτα όσο τα πιο μελωδικά. Κι εκεί βρίσκεται η μοναδική αδυναμία του δίσκου, η οποία πέφτει στην παγίδα της στενομυαλιάς του είδους.
Αν ο δημιουργός του άφηνε τον εαυτό του ελεύθερο, πιστεύω πως το αποτέλεσμα θα το θυμόμασταν για χρόνια ή τουλάχιστον θα είχαμε να συζητάμε για ένα νέο ανερχόμενο σχήμα στο είδος, όπως συνέβη και με τους Saor. Τώρα, έχουμε απλά ένα δίσκο που απευθύνεται κυρίως στους οπαδούς του είδους και των Saor. Νομίζω πως το μεγαλύτερο δείγμα αυτών που πιστεύω και αναφέρω βρίσκεται στο γεγονός πως πολλά σημεία επαναλαμβάνονται για πολύ ώρα, τεντώνοντάς τα για να γεμίσει ο χρόνος, με το αποτέλεσμα να είναι μονότονο, γιατί υπάρχουν και επαναλήψεις που κρατάνε σχεδόν τρία λεπτά και εμένα προσωπικά με κούρασαν.
Για να μη μακρηγορούμε, το αποτέλεσμα είναι κλάσεις ανώτερο από σχεδόν την πλειοψηφία των νέων σχημάτων του ήχου που προσπαθούν απλά να αποτίσουν φόρο τιμής στον ήχο αλλά στην τελική του λείπει η ακόμα πιο ανοιχτόμυαλη ματιά που χαρακτηρίζει τον ίδιο το συνθέτη στο καθημερινό του σχήμα. Ακόμα κι έτσι όμως είναι ίσως η καλύτερη πρόταση εδώ και χρόνια για τους οπαδούς του συγκεκριμένου ήχου.
6,5/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]