Και εκεί, εν μέσω αλλεπάλληλων lockdown και πανδημίας και δεν ξέρω και γω τι άλλο, σου έρχεται μια κυκλοφορία στο στυλ του πάρτι στο τοπικό σου metal bar. Οι Siniestro μας έρχονται από τη Σουηδία και τη Χιλή και δηλώνουν black/thrash metal/punk, οπότε λίγο πολύ παίρνουμε μια ιδέα του τι θα επακολουθήσει χωρίς καν να έχουμε πατήσει το play. Το σχήμα απαρτίζεται από τους κ.κ. Karl Linus Öhrn (a.k.a. Commander) στα φωνητικά και την κιθάρα και Sebastian Donoso (a.k.a. The Machine) στα drums. Στο παρόν album συμμετέχει και ο Erik Grawsiö, μπασίστας και τραγουδιστής των Månegarm.
Και ναι! Μπαίνει το “One Last Bullet, One Last Ride” και πάμε για την πρώτη γύρα μπύρες στην παρέα. Είναι ακριβώς αυτό που φαντάζεστε, δηλαδή headbanging χωρίς αύριο, riffing βγαλμένο κατ’ ευθείαν από το εγχειρίδιο “Nifelheim, Θεωρία και Πράξη” και drumming για εισβολή σε αγωνιστικό χώρο – κάτι που ισχύει και για το “Vortex” που επακολουθεί. Στη συνέχεια, έχουμε το “Blod Eld Död” (Blood Fire Death στα σουηδικά – όχι, δεν είναι διασκευή), ένα κομμάτι που μου έβγαλε αίσθηση “A Sermon To The Dead” από το “Defiance” των Destroyer 666, δηλαδή κατά κύριο λόγο χαμηλές ταχύτητες, (κάπως) μελωδικά φωνητικά και μια αίσθηση νοσταλγίας – ένα ευχάριστο όσο και απρόσμενο διάλειμμα. “Black Acid Rain” ονομάζεται η επιστροφή μας στο black/thrash, με τυπικά ουρλιαχτά, μελωδικό refrain και…rock ‘n’ roll solo κιθάρα.
Η αλήθεια είναι ότι περίμενα πάνω-κάτω ένα αρκετά συνηθισμένο δίσκο, όπου σε καμία περίπτωση δε θα έβρισκα…flamenco τραγούδι. Ναι, καλά διαβάσατε, το ενός λεπτού τραγούδι “Hiisi” (θέλω να σας ακούσω να το προφέρετε) θα σας κάνει αίφνης να κραυγάζετε ¡Olé!, προτού επανέλθετε στα κλασικά thrash μονοπάτια από το επόμενο “Escape By Death”. Επανέλθετε είπα; Μάλλον έπρεπε να υπολογίσω πιο σοβαρά την περίπτωση Siniestro, και να που βρισκόμαστε να ακούμε ξεκάθαρα punk στο “Den Svartaste Flamman Och Renaste Hat” – θα μας τρελάνουν αυτοί.
Τα “Buried In A Bog” και “Anti–Human Commando” συνεχίζουν πιο συμβατικά, ενώ το δεύτερο (δεκάλεπτο παρακαλώ) έχει πλείστες όσες εναλλαγές σε tempo, επιθετικότητα και μελωδίες, και αποτελεί μάλλον το καλύτερο κομμάτι του δίσκου. Τέλος, αφού μας σκότωσαν με τις ανατροπές και το ηχητικό ξύλο, οι Siniestro τελούν σεμνά και ευλαβικά την κηδεία μας με το “My Innermost Sun”, ένα instrumental με εκκλησιαστικό όργανο που κλείνει το “Vortexx”.
Θα έλεγα ότι οι Siniestro μας δίνουν μια κυκλοφορία που αν μη τι άλλο ακολουθεί μόνο τμηματικά την πεπατημένη του black/thrash ήχου, βάζοντας γενναιόδωρα μη-μεταλλικές επιρροές στο μουσικό πακέτο που μας προσφέρουν. Το “Vortexx” είναι ένα ενδιαφέρον album που, ενώ…μεταλλικά δεν αποτελεί κάτι ρηξικέλευθο (δε νομίζω να ήταν και ο σκοπός τους άλλωστε), σίγουρα έχει κομμάτια που προσδίδει στους Siniestro δικό τους στιλ, κι αυτό είναι μια μικρή νίκη από μόνο του.
6,5/10
Στέλιος Σπαντίδης
[email protected]
