Μεγάλη εντύπωση μου προκάλεσε το γεγονός ότι αυτοί οι κύριοι από τις Η.Π.Α. έχουν τις ρίζες τους πίσω στο μακρινό 1991 όπου και δημιουργήθηκαν. Μαγική χρονιά για το είδος η συγκεκριμένη, πιστεύω ότι αν ήταν ενεργοί από τότε, θα είχαν καταφέρει πολλά περισσότερα πράγματα. Ας είναι όμως. Διαλύθηκαν το 1995 για να επανέλθουν στο προσκήνιο το 2014 και αυτό το full-length είναι το παρθενικό τους.
Πριν ξεκινήσουμε όμως, πρέπει να βγάλουμε κάτι από τη μέση. Όσοι από εσάς ψάχνετε κάτι καινοτόμο, μια μπάντα με δικό της στυλ που θα σας δώσει κάτι καινούριο, σταματήστε να διαβάζετε αυτήν την κριτική και ασχοληθείτε με κάτι άλλο. Οι Malformity ξεκίνησαν σαν ιδέα τριάντα χρόνια πριν. Μην περιμένετε λοιπόν να πετάξουν καινοτόμες και ριζοσπαστικές ιδέες στο τραπέζι. Γιατί όμως αξίζει να ακούσει κάποιος αυτή την κυκλοφορία είναι το καλό ερώτημα. Η μπάντα όπως είπαμε, δεν επιχειρεί να ανακαλύψει τον τροχό. Αλλά παίζει ένα death metal με αρκετές επιρροές από Morbid Angel και για να πω την αλήθεια μου το κάνει καλά.
Δηλαδή μπορεί να μην έχει ένα δικό της στυλ, αλλά κάποιες φορές, ακόμα και αυτές οι μπάντες που απλά πατάνε πάνω σε κάτι αγαπημένο χωρίς να εξελίσσονται έχουν την ομορφιά τους. Δε χρειάζεται πάντα ένα συγκρότημα να έχει δικό του στυλ προκειμένου να απολαύσω την κυκλοφορία του. Ναι σίγουρα, αν δεν βγουν από αυτή τη σφαίρα δεν θα γίνουν ποτέ μεγάλοι και δεν θα κυκλοφορήσουν ποτέ ένα δίσκο που θα κυριαρχήσει στο playlist μου αλλά το δίχως άλλο με κάνουν να περνάω καλά.
Σίγουρα δε θα έβαζα ένα δίσκο σαν αυτόν στα καλύτερα της χρονιάς. Για την ακρίβεια, ίσως και να ‘χω ξεχάσει ότι τον άκουσα σε μια εβδομάδα από τώρα. Αυτό που δεν ξεχνάω είναι ότι κατά την ακρόαση πέρασα πολύ καλύτερα από όταν άκουσα διάφορους άλλους τραγελαφικούς δήθεν old-school κακομοίρηδες που βάφτιζαν «πίστη στο αντεργκράου» την ανικανότητά τους να κρατήσουν σωστά μια κιθάρα.
7/10
Θοδωρής Κατσικονούρης
[email protected]
