Οι Newman είναι μία μπάντα που μας έρχεται από την Αγγλία, όπου σχηματίστηκε από τον Steve Newman το 1997. Η ιστορία του Newman βέβαια ξεκινάει από το 1984 όταν άρχισε η καριέρα του, συμμετέχοντας σε πολλές αγγλικές μπάντες. Αφού έπαιξε σε διάφορα συγκροτήματα για αρκετά χρόνια, άρχισε να νιώθει μια απογοήτευση για τη σκηνή και για την έλλειψη υποστήριξης προς τη rock σκηνή, ο Newman αποφάσισε να σχηματίσει τους Newman. Στα επόμενα 23 χρόνια θα κυκλοφορήσει δώδεκα άλμπουμ και θα κάνει τους Newman, ένα μεγάλο όνομα της rock σκηνής.
Φέτος, η μπάντα επιστρέφει ένα μόλις χρόνο μετά το τελευταίο άλμπουμ “Ignition”, με τον δέκατο τρίτο δίσκο, ονόματι “Into The Monster’s Playground”. Οι Newman είναι μια μπάντα που βαδίζει σε κλασικά rock και hard rock μονοπάτια, δίνοντας ταυτόχρονα μεγάλη βάση στη μελωδία. Η μουσική τους θυμίζει έντονα τη rock της δεκαετίας του ‘80 πιάνοντας όλο το φάσμα της, από up-tempo hard rock ταχύτητες με πιο βαριά riffs, μέχρι ερωτικές AOR μελωδίες και μπαλάντες, αλλάζοντας τους ρυθμούς πολλές φορές όχι μόνο από τραγούδι σε τραγούδι αλλά και μέσα στο κάθε τραγούδι ξεχωριστά.
Είναι βέβαια αλήθεια πως στο “Into The Monster‘s Playground” οι γρήγορες στιγμές δεν είναι πολλές. Έχει κάποια σημεία στο “Icon” αλλά κυρίως στο “Give Me Tonight”, το οποίο στο πρώτο μισό τσιτώνει τα γκάζια, με κλασικές hard rock μελωδίες, γρήγορες κιθάρες και τύμπανα και χτύπημα του κεφαλιού από πλευράς ακροατή. Από εκεί και πέρα οι Newman παίζουν συχνά ανάμεσα σε mid-tempo ταχύτητες και σε πιο αργές.
Κάθε μπάντα που παίζει παλιό hard rock και σέβεται τον εαυτό της βάζει πολύ μελωδία στα τραγούδια της και οι Newman δεν αποτελούν εξαίρεση, κάνοντας τη μουσική τους άκρως μελωδική, ανεξάρτητα από το τέμπο του ρυθμού. Κυρίως στις πιο αργές στιγμές οι Άγγλοι ρίχνουν εντελώς την ένταση και γεμίζουν τις συνθέσεις με πιασάρικες μελωδίες, δημιουργώντας ταυτόχρονα σε πολλά σημεία και μια ερωτική ατμόσφαιρα. Και αυτό συναντάται προφανώς σε μεγάλο βαθμό και στις μπαλάντες του δίσκου και συγκεκριμένα στο “I’ll Be The One”, το οποίο πρόκειται για ένα καψουροτράγουδο με όλη τη σημασία της λέξης, με τις μελωδίες της εισαγωγής να θυμίζουν Whitesnake.
Πολύ καλή δουλειά έχει γίνει στη πιο καθαρή hard rock πλευρά του δίσκου, εκεί που οι ρυθμοί πατάνε σε μεσαίες ταχύτητες. Και αυτό γιατί η μουσική είναι σαφώς πιο έντονη και κυριαρχούν τα πολύ ωραία riffs του Newman που έχει κάνει πραγματικά πολύ ωραία δουλειά στην κιθάρα, η οποία τραβάει το ενδιαφέρον σου και όταν είναι πιο βαριά και συνδυάζεται με το πιο έντονο παίξιμο του McEwen στα τύμπανα αλλά και στις πιο μελωδικές στιγμές όταν πετάγεται κάποιο πιο δυνατό riff. Δεν ήταν λίγες οι στιγμές που, εξαιτίας της κιθάρας, βρήκα τον εαυτό μου να κουνάει το κεφάλι σε σημεία που ήταν πιο αργά και μελωδικά.
Από αρνητικής άποψης, δύο είναι τα πράγματα που είχα ένσταση. Πρώτον η εκτενής χρήση πλήκτρων σχεδόν σε όλα τα τραγούδια. Όχι ότι γενικά έχω αντίρρηση στη χρήση πλήκτρων στη rock σκηνή, απλά ο τρόπος που ακούγονται, που είναι περισσότερο ήχος πιάνου αλλά και οι μελωδίες τους που είναι εντελώς γλυκανάλατες, τα έκανε να ακούγονται στα αυτιά μου εντελώς παράταιρα και χωρίς νόημα ύπαρξης, ακόμα και στις πιο μελωδικές στιγμές του δίσκου. Το δεύτερο είναι η διάρκεια του δίσκου, ο οποίος φτάνει σχεδόν τα 55 λεπτά. Και αυτό γιατί τα τραγούδια στο σύνολό τους δεν έχουν και τεράστιες διαφορές οπότε όταν έχεις να κάνεις με ένα δίσκο τέτοιας διάρκειας και δώδεκα συνθέσεις, μετά από λίγο αρχίζει να κουράζει και να χάνει το ενδιαφέρον του.
Γενικά, πάντως, το “Into The Monster’s Playground” είναι ένας καλός μελωδικός hard rock δίσκος, στον οποίο έχει γίνει ωραία δουλειά και συνθετικά και εκτελεστικά. Είναι βέβαια παραπάνω μελωδικός από ότι επιτρέπουν τα γούστα μου αλλά δεν μπορώ να παραβλέψω το γεγονός ότι στο σύνολό του είναι ένας δεμένος δίσκος, αν και όπως ανέφερα λίγο πριν, μεγαλύτερος από ότι θα έπρεπε. Η αλήθεια είναι πως οι οπαδοί του hard rock, που θέλουν τη μουσική τους μελωδική, θα βρουν εδώ ένα δίσκο που σίγουρα θα αγαπήσουν.
6,5/10
Μίνως Ντοκόπουλος
[email protected]
