Για να δούμε… Η κατάσταση μα τα supergroups του Portnoy μάλλον έχει ξεφύγει. Από την χρονιά που ο ταλαντούχος drummer έφυγε/ εκδιώχτηκε από τους Dream Theater, και κάθε χρόνο, μια νέα μπάντα ξεπηδάει με αυτόν στα τύμπανα. The Winery Dogs, PSMS, Metal Allegiance κλπ κλπ… Μια ακόμη super μπάντα του Portnoy, είναι αυτή που μας παρουσιάζει το ντεμπούτο της μέσω της Inside Out και με το όνομα Sons Of Apollo.
Γιατί και πάλι superμπάντα; Μα με τον Derek Sherinian στα πλήκτρα, τον Billy Sheehan στο μπάσο, τον Ron “Bumblefoot” Thal στην κιθάρα και τελευταίο αλλά όχι μικρότερο σε όνομα Jeff Scott Soto στα φωνητικά, απλά δεν μπορείς να πεις ότι οι Sons Of Apollo είναι μια συνηθισμένη μπάντα. Ειδικά η προσθήκη του “Bumblefoot” στη σύνθεση της μπάντας ήταν κάτι που με ενθουσίασε προσωπικά, αφού τρέφω ιδιαίτερη εκτίμηση και σεβασμό σε αυτόν.
Η αλήθεια είναι ότι παραξενεύτηκα με την επιλογή του Soto στα φωνητικά, αλλά ακούγοντας το “Psychotic Symphony”, μπορεί κανείς να καταλάβει για ποιο λόγο έγινε αυτή η επιλογή. Ελπίζω ότι δεν περιμένει κάποιος από αυτή τη μπάντα και από το ντεμπούτο της να μην υπάρχει τεχνική επίδειξη των δυνατοτήτων των μελών της. Από ένα σημείο και μετά, το “Psychotic Symphony” είναι ακριβώς και μόνο αυτό.
Έτσι και αλλιώς ο τίτλος του δίσκου αυτό μας λέει. Μην περιμένει κανείς τραγούδια που είναι απλά στο σκελετό τους. Το “Psychotic Symphony” είναι ένας δίσκος που άνετα θα μπορούσαν να είχαν κυκλοφορήσει οι Dream Theater μετά το “Falling Into Infinity”, αν ήθελαν να επιμείνουν περισσότερο στις hard rock καταβολές τους. Δεν μπορώ να περιγράψω διαφορετικά το εγχείρημα αυτό, αφού τα περισσότερα, αν όχι όλα εκτός μιας εξαίρεσης, έχουν σαν βάση το hardrock. Υπάρχει και μια δόση μοντέρνου ήχου μέσα σε ορισμένα τραγούδια του “Psychotic Symphony”, αλλά οι Sons Of Apollo δεν μπορούν να κάτσουν στα αυγά τους και εξερευνούν τις ικανότητές τους στον αυτοσχεδιασμό.
Κάπου εκεί είναι που χαλάνε τα πάντα στο ντεμπούτο των Sons Of Apollo. Ενώ ο δίσκος ξεκινάει με ένα καταπληκτικό, επικό κομμάτι με όνομα “God Of The Sun” – που είναι και το μεγαλύτερο σε διάρκεια στα 11 λεπτά – στο οποίο τα riff, οι ιδέες και οι μελωδικές γραμμές δένουν με ένα πολύ όμορφο τρόπο, σε όλα τα υπόλοιπα κομμάτια, η κατάσταση κάπου ξεφεύγει. Όπου η μπάντα προσπαθεί να κρατήσει σε πρώτο ρόλο τον Soto – αφού τις περισσότερες φορές ακούγεται σαν κομπάρσος – σαν τα τραγούδια “Alive” και “Divine Addiction”, τότε βλέπεις τις δυνατότητες των μουσικών και την συνθετική τους δεινότητα.
Κομμάτια όμως σαν τα “Signs Of The Time”, “Labyrinth” και “Lost In Oblivion” είναι τόσο πιεσμένα στο να μπορέσουν να περάσουν την hard rock αισθητική αλλά και την τεχνική δεινότητα των μελών της μπάντας, που απλά χάνουν το νόημα τους. Ούτε καν το instrumental “Opus Maximus”, μπορεί να δικαιολογήσει οποιαδήποτε ιδιοφυία που όλα τα μέλη των Sons Of Apollo έχουν δείξει πολλές φορές.
Η παραγωγή των Sherinian και Portnoy είναι για σεμινάριο, ενώ ο Bumblefoot λάμπει σε όλη τη διάρκεια του δίσκου. Ο Sherinian δίνει τη δική του πινελιά με τα ‘70s Hammond του, ενώ ο Sheehan.. εεε, τι να πεις για αυτόν τον μπασίστα. Ακούστε το “God Of The Sun” και από εκεί αποφασίστε αν θέλετε να προχωρήσετε περαιτέρω. Προσωπικά μπορώ να πω ότι απογοητεύτηκα από το ντεμπούτο των Sons Of Apollo και ότι περίμενα πολλά παραπάνω πράγματα από αυτούς.
6/10
Δημήτρης Σταύρος
[email protected]
