Το τρίτο ομώνυμο album των Long Distance Calling με hard rock, progressive στοιχεία και κάποιες «τσαχπινιές» στα σόλα. Η δουλειά τους είναι αρκετά πειραματική θα έλεγα, βασίζεται στην επανάληψη και χαρακτηρίζεται από πολλές εναλλαγές. Οι ίδιοι δηλώνουν ότι η μουσική τους είναι instrumental rock και δεν θα την ονόμαζαν post. Οι συνθέσεις τους προέρχονται από ατελείωτο τζαμάρισμα και το γεγονός ότι τα κομμάτια τους δεν ολοκληρώνονται με φωνητικά είναι για αυτούς καθαρά τυχαίο γεγονός του σχηματισμού του line- up τους. Οι Long Distance Calling κατά τη διάρκεια της ακρόασης σιγά σιγά και ολοένα σε κερδίζουν. Τα δυνατά τους σημεία θεωρώ ότι είναι ο πειραματισμός και η προοδευτικότητά τους. Με ενθουσίασε το κομμάτι τους « Arecibo» που ξεκινάει με ένα δυναμικό riff, σίγουρα πιασάρικο και μετά συνεχίζει με μια «προγκρεσιβιά» να φάει και η ψυχή σου. Η αδυναμία τους για εμένα είναι η έλλειψη στίχων και ότι με τον τρόπο που συνθέτουν μπορεί να χάνουν την ουσία, δηλαδή με τον τόσο πειραματισμό. Τρομερά τεχνικά κομμάτια δεν έχουν, αλλά από τεχνική άποψη στο Timebends το slapping του μπάσου σε συνδυασμό με την κιθάρα είναι από τις ξεχωριστές στιγμές της δουλειάς τους, Στο «Middlevill» καταλαβαίνω επίσης ότι οι Long Distance Calling έχουν επηρεαστεί από Pain of Salvation. Γενικά, διέκρινα ότι έχουν πολλές επιρροές από πολλά είδη και αυτός όμως είναι ένας ακόμα λόγος για τον οποίο μπορεί να χαθείς και να μη βρεις κάποια λογική ουσία σε αυτά που γράφουν. Αλλά έτσι κι αλλιώς το group δίνει σημασία στο να δημιουργήσει συναίσθημα και όπως λένε και οι ίδιοι, η ουσία τους είναι στο χρόνο, στο χώρο και την απόσταση.
8/10
Ήλια Τσάρα
