Ο Graham Bonnet είναι εβδομήντα ετών. Και τραγουδάει. Εξαιρετικά. Θα μπορούσε να σταματήσει η κριτική σε αυτό το σημείο αλλά θα αδικούσα πολλά πράγματα με την μη αναφορά τους. Το ότι δεν μπορεί να ακουστεί όπως στα χρυσά του χρόνια… ναι λογικό. Από την άλλη όμως, η φωνή του έχει ακόμα την δύναμη, όταν τραγουδιστές με πολύ λιγότερα χρόνια ακούγονται πλέον απλά τραγικοί.
Πήρε λοιπόν φόρα ο Graham και με το σχήμα που τον πλαισιώνει επέστρεψαν… στο υπόγειο για να βγάλουν έναν δίσκο που είμαι σίγουρος πως οι οπαδοί του, ειδικά από την εποχή του στους Alcatraz, θα λατρέψουν. Σε αυτό βοηθά τα μέγιστα ο βιρτουόζος Joey Tafolla (μόνο τέτοιους είχε η Shrapnel!) που με το κιθαριστικό, συχνά Malmsteen-ικό, παίξιμό του προσφέρει αρκετές συγκινήσεις. Κρίμα που πλέον δεν αποτελεί μέλος του σχήματος.
Στο σχήμα όμως θα βρούμε και μια ακόμα γνωστή μορφή. Αυτή του πληκτρά Jimmy Waldo, ο οποίος έχει συνεργαστεί ξανά με τον Bonnet στους Alcatraz. Βάζει αρκετές πινελιές με το παίξιμο του στο σύνολο του δίσκου. Αυτό όμως που πραγματικά είναι το ενδιαφέρον είναι πως οι συνθέσεις είναι πολύ συμπαγείς. Για αυτό βγάζω το καπέλο στον Bonnet που δεν ήθελε απλά να αποδείξει ότι η φωνή του ακόμα κρατά γερά.
Υπάρχει αρκετή ποικιλία στο άλμπουμ. Προσωπικά μου άρεσαν τα πιο βαριά “Meanwhile, Back In The Basement” και “Sea Of Trees”. Έκπληξη προκαλεί η επιλογή του να διασκευάσει το “We Don’t Need Another Hero” της θεάς Tina Turner. Καλή διασκευή, αλλά πρέπει να παραδεχθώ ότι για μια ακόμα φορά κουμάντο στην Bartertown κάνει η Tina. Το promo που έχω στα χέρια μου επίσης περιλαμβάνει μια ζωντανή εκτέλεση του “Starcarr Lane” για κάποιο λόγο…
Εν κατακλείδι, το “Meanwhile” είναι ένας πολύ καλός δίσκος που μας υπενθυμίζει ότι ο Bonnet εκτός από εξαιρετικός τραγουδιστής είναι και δεινός συνθέτης. Μια δουλειά υψηλού επιπέδου.
7/10
Μιχάλης Νταλάκος
mdalakosreports@gmail.com
