Οι Γερμανοί The Spirit δημιούργησαν θόρυβο κατά την άφιξή τους στο μουσικό στερέωμα, λόγω της έντονης ηχητικής ομοιότητάς τους με τους Dissection, κάτι που απέδειξε τη μεγάλη ανάγκη που έχει ο κόσμος για συνέχεια αυτής της ανεπανάληπτης κληρονομιάς που μας άφησαν οι αγαπημένοι Σουηδοί και που αυτή έμεινε στη μέση. Εμένα βέβαια με ξένιζε αυτή η τόσο έντονη ομοιότητα όσο να ‘ναι, αλλά αυτό το γεγονός τους έκανε δημοφιλείς μέσα σε μόλις 2 album.
Για να είμαστε δίκαιοι βέβαια, βοήθησε και το πολύ υψηλό επίπεδο των συνθέσεων σε αυτό, δε θα γινόταν τόσος ντόρος αν συνθετικά το αποτέλεσμα ήταν μέτριο και μαλθακό. Νομίζω πως έπαιξε ρόλο επίσης, αν και όχι τόσο σημαντικό ρόλο για να είμαστε ειλικρινής, η στιχουργική υιοθέτηση θεμάτων αστρονομίας, κάτι που δεν αλλάζει εδώ.
Αυτό που έχει αλλάξει είναι ότι αρχίζει σιγά σιγά ο απογαλακτισμός από τις Dissection επιρροές, παραμένοντας ωστόσο πιστοί στο μελωδικό black/death ήχο, με τις μελωδίες να θυμίζουν περισσότερο Iron Maiden παρά Dissection (αν και εδώ που τα λέμε, και οι Dissection από τους Maiden έκλεβαν). Απλά, εδώ υπάρχουν σημεία που τείνουν προς το progressive, και ειδικότερα προς το prog/death, τα instrumental περάσματα διαθέτουν μεγάλο πλήθος μελωδιών (για να μην αναφέρω το τελευταίο κομμάτι του δίσκου “Laniakea”, το οποίο είναι πλήρως instrumental), με αποτέλεσμα ο δίσκος σε πολλά σημεία να φλερτάρει και με το technical death, χωρίς όμως βέβαια να το αφομοιώνει ολοκληρωτικά.
Όχι πως το black στοιχείο έχει παραμεριστεί, αλλά έχει περιοριστεί σημαντικά, με αποτέλεσμα ο συνδυασμός των παραπάνω να μας δίνει ένα δίσκο πολύ πιο ‘εμπορικό’ (όχι με την κακή έννοια) και πιο προσβάσιμο από τους προηγούμενους. Θα μου πείτε ‘μα ήταν ήδη πολύ δημοφιλείς και προσβάσιμοι. Κι όμως, βρήκαν φόρμουλα και τρόπο να γίνουν ακόμα περισσότερο προσιτοί, κυρίως αποτινάσσοντας από πάνω τους τις επιρροές που τους έκαναν δημοφιλείς από την πρώτη στιγμή.
Ωστόσο, με αυτό που θα πω, πιστεύω ότι θα διαφωνήσει πολύς κόσμος. Εμένα δε με έπεισε ο δίσκος, όχι γιατί είναι κακός, το αντίθετο, αλλά γιατί, εμένα τουλάχιστον, ακόμα δε μου βγάζουν ειλικρίνεια και ψυχή στο συνθετικό κομμάτι. Για να μην παρεξηγηθώ, επαναλαμβάνω ότι ούτε οι προηγούμενοι δύο δίσκοι τους με τραβούσαν, οπότε δεν έχει να κάνει με τις αλλαγές τους. Απλά και σε αυτές τις δουλειές μου έβγαινε το ίδιο συναίσθημα, δηλαδή δουλειές που τους έλειπε η ψυχή και η ειλικρίνεια. Και μπορεί προφανώς να είμαι μειοψηφία, μιας και αναγνωρίζω ότι η δουλειά τους αντικειμενικά είναι πραγματικά πολύ καλή, εμένα όμως δε με πείθει αρκετά για να ερωτευτώ κεραυνοβόλα τη μουσική τους. Σα να βλέπω μια εντυπωσιακή και πανέμορφη γυναίκα, αλλά να καταλαβαίνω αμέσως ότι όλα πάνω της είναι φτιαχτά και ψεύτικα. Περίπου έτσι νιώθω με το δίσκο.
6/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
