Το άγγιγμα του Μίδα. Μια ευχή και κατάρα. Η δυνατότητα να πετυχαίνεις σε ότι καταπιάνεσαι σε τέτοιο βαθμό που να είναι λες και κάνεις μαγικά. Κατάρα όμως ήταν για τον βασιλιά Μίδα όταν με τρόμο διαπίστωσε ότι η ευχή του να κάνει χρυσό ότι ακουμπά έκανε χρυσό το φαγητό του και την οικογένεια. Ηθικό δίδαγμα: κακό πράγμα η φιλαργυρία. Παντελώς άσχετη η εισαγωγή με τους Midas αλλά ήθελα και εγώ κάτι να γράψω.
οι Midas λοιπόν είναι από το Detroit. Μπορεί σαν συγκρότημα να είναι μια νεοσύστατη μπάντα αλλά κατά τα λεγόμενα του δελτίου τύπου τους αποτελούνται από μέλη δύο παλαιότερων συγκροτημάτων από την ευρύτερη περιοχή. Πια συγκροτήματα είναι αυτά δεν ξέρω και ούτε μπόρεσα να εντοπίσω με μια σύντομη ανασκαφή στο διαδίκτυο. Οι μουσικοί λοιπόν εδώ ενώνουν τις δυνάμεις τους κάτω από την στέγη της No Remorse για το ντεμπούτο τους που χρονολογικά ακροβατεί ανάμεσα στα 70’s και τα 80’s.
Το όμορφο εξώφυλλο και η retro φωτογραφίες με προδιέθεσαν θετικά για το τι θα ακούσω. Δεν έπεσα και πολύ έξω στις προβλέψεις μου μιας και οι Midas παίζουν ένα εύπεπτο κράμα από Thin Lizzy, Judas Priest (πρώιμους) αλλά και την ευρύτερη nwobhm σκηνή. Ως εδώ καλά. Οι συνθέσεις είναι αρκετά εύπεπτες και το όλο mood είναι χαλαρό. Δεν τα πάνε άσχημα όταν αποφασίζουν να κάνουν τον ήχο τους πιο σκληρό με απτό παράδειγμα το κομμάτι που κλείνει το άλμπουμ με τίτλο “Golden Chariots”.
Σαν ντεμπούτο είναι μια καλή αρχή. Από την άλλη δεν μπορώ να πω ότι δεν τα έχουμε ξανακούσει αυτά που παίζουν οι Midas. Επίσης κάπου όπα με τις διάρκειες των άλμπουμ. Εγώ είμαι αυτός που κράζει, όταν βλέπει δουλειές να τραβάνε 3 ώρες αλλά και 33 λεπτά σε πλήρη τιμή; Δώστε μου όλο το άλμπουμ παρακαλώ και όχι το μισό. Θα μου πείτε κάποια αριστουργήματα κρατάνε 30 λεπτά και δεν θα διαφωνήσω. Όμως εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με αριστούργημα αλλά με ένα απλά καλό άλμπουμ.
6/10
Μιχάλης Νταλάκος
mdalakosreports@gmail.com
