Χαίρομαι να έχω εγχώριες δουλειές στα χέρια μου. Αυτή η χαρά πολλαπλασιάζεται επί δέκα όταν οι εν λόγω δημιουργίες είναι μουσικά άρτιες. Να συμπληρώσω και σκηνικά κάπου εδώ μιας που είχα την ευκαιρία να δω τους Sklerotikz live τον περασμένο μήνα στο Κύτταρο. To “The Last Generation: Η Γενεά Του Σιδήρου” δεν έχει άχνα μέσα του πέρα από κάτι playback με quotes ταινιών etc. Πρόκειται για μια instrumental μπάντα που καταφέρνει όμως να κρατάει μια έντονα πολιτικοποιημένη στάση. Αυτό είναι κυρίως διακριτό μέσω του περιεχομένου αυτών των playback μιας που στίχοι δεν υπάρχουν. Φυσικά ο ακραίος ήχος τους πάει πολύ και σε συνεπαίρνουν με τις μελωδίες τους χωρίς να σου λείψει το στοιχείο του τραγουδιού βγάζοντας μια μετρημένη μελαγχολία. Στα σκληρά σημεία δε, ξεβιδώνουν λαιμούς κρατώντας έναν ακραίο μουσικό χαρακτήρα με πολύ επιδέξια σημεία . Όλα τα ονόματα των κομματιών τους είναι στα ελληνικά και συγκεκριμένα στα αρχαία, μια αρκετά γενναία κίνηση από μεριά τους. Σαν κερασάκι στην τούρτα αφήνω το εξώφυλλο τους, το οποίο θα έλεγε κανείς πως ταιριάζει γάντι με τον ήχο τους μιας που δεν έχουν μείνει στην κλασική συνταγή. Το σχήμα των δυο άκρων λοιπόν. Οι ηλεκτρονικές παρεμβάσεις υπάρχουν σε αφθονία ενώ το cello είναι φυσικό και προσδίδει όλο το γέμισμα που χρειάζεται. Πολύ καλό album σε γενικά πλαίσια. Αξίζει να ρίξετε μια ματιά.
8.5/10
Κατερίνα Στασουλάκου
