Δεν έχει περάσει καιρός από τότε που οι Sorceress Of Sin, οι μελωδικοί heavy/power metallers από το Cambridge του Ηνωμένου Βασιλείου, οι οποίοι χρίζουν ελληνικού ενδιαφέροντος αφού στις τάξεις του σχήματος ανήκει ο εξαιρετικός κιθαρίστας Κωνσταντίνος Κανάκης, έναν χρόνο μετά την κυκλοφορία του “Mirrored Revenge” επιστρέφουν με το δεύτερο χρηματοδοτούμενο δίσκο τους, ονόματι “Constantine”. Ο δίσκος ξεκινά με το “Necropolis” και τα πρώτα σύννεφα αρχίζουν να σκεπάζουν τις σκέψεις μου με το τι θα πρέπει να περιμένω από τον δίσκο αυτό.
Υπερβολικά πολλές τσιρίδες από την Lisa Skinner που γίνονται ανούσιες ενώ το lead που ακούγεται στην αρχή θυμίζει έντονα Rotting Christ, δίχως αυτό να είναι κακό. Άλλωστε στα καπάκια ο Κωνσταντίνος αποδεικνύει ότι είναι παίχτης με ένα φανταστικό solo. Ακολουθεί το “Massacre Of Meridian”, το οποίο είναι ένα ωραίο μελωδικό κομμάτι, όπου τα πλήκτρα έχουν περίοπτη θέση. Διαθέτει μια μοντέρνα power metal προσέγγιση στο ύφος των Firewind και Primal Fear. Ενώ λες ότι οι τσιρίδες έχουν φύγει μετά το “Massacre…”, μας επισκέπτονται και πάλι στο “Realms Of Elysium” οι ίδιες νόρμες, δηλαδή τα φωνητικά γεμμάτα γρέζι και τσιρίδα.
Μάλλον μπερδεύονται με το τι θέλουν να παίξουν. Δίκασα και μελωδίες τύπου Kamelot με Zed Yago τσιρίδες δεν μπορούν να εναρμονιστούν. Πολύ καλύτερα τα φαντάζουν τα αιθέρια φωνητικά προς το κλείσιμο, αφού δημιουργούν ένα ιδιαίτερο συναίσθημα. Ευτυχώς που για ακόμα μια φορά σολιστικά το κομμάτι σπέρνει. Το “Pathogenic Parasite” ξεκινά με μοντέρνο riffing, το οποίο εξελίσσεται όμορφα. Τα ατμοσφαιρικά εδώ κερδίζουν τα πάντα ενώ το νεοκλασικό σημείο παραθέτει σε εποχές Yngwie Malmsteen δίχως το shred, αφού κατά βάση έχουμε ένα μελωδικό solo. Διαθέτει δε μια πολύ καλή μπασογραμμή.
Ακολουθεί αρχικά το “Until The Dawn”, ένα πιο mid tempo 80s – κλασικής κοπής – heavy metal κομμάτι και έπειτα το “Dimension IV” μια power μπαλάντα, η οποία είναι Manowar-ικής κοπής, θυμίζοντας έντονα το “Heart Of Steel”. Από την άλλη τώρα, το “Erratica” θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως μια ωδή αφιερωμένη στους Megadeth των τελευταίων δίσκων. Ωστόσο οι τσιρίδες δεν σε αφήνουν να αγιάσεις για ακόμα μια φορά. Αυτό όμως που με δίχασε είναι το “Adira”, το οποίο προκαλεί ένα τέτοιο συναίσθημα κυρίως λόγω των αλλαγών του. Δεν σου δίνει μια σαφή εικόνα για να «καταλάβεις» το κομμάτι. Ο δίσκος κλείνει με το ομώνυμο “Constantine”. Εδώ πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί με το ζόρι εντεκάλεπτο κομμάτι. Δεν με έπιασε πραγματικά καθόλου και το μόνο που το έσωσε είναι το πολύ καλό σολο και τα πλήκτρα. Φωνητικά; Σωστά μαντέψατε. Τσιρίδα και Άγιος ο Θεός.
Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να δώσω μια συμβουλή προς την τραγουδίστρια του σχήματος. Το ότι είναι εξαιρετική φωνητικά και μπορεί να τσιρίξει το διαπιστώνει κανείς πανεύκολα. Ωστόσο, πρέπει να τις περιορίσει γιατί απλά μετά από ένα σημείο…κουράζει αρκετά. Επιπλέον, στον τομέα της παραγωγής ο δίσκος ακούγεται ηχητικά υποδεέστερος σε σχέση με το “Mirrored Revenge”. Θα πρότεινα να δοθεί περισσότερο προσοχή σε επερχόμενη δουλειά. Λίγη περισσότερη προσπάθεια θέλει.
6,5/10
Νίκος Σιγλίδης
[email protected]
