Το duckwalk είναι ένα είδος χορευτικού που έκανε ο θρύλος κιθαρίστας της rock ‘n’ roll Chuck Berry. Περπατούσε σε καθιστή θέση με την κιθάρα του, παίρνοντας πόζες πάνω στην σκηνή. Πρακτική που αργότερα υιοθετήθηκε από τον Angus Young και τους χορευτές του voguing, μέχρι την σύγχρονη αναβίωση της καλλισθενικής γυμναστικής. Το όνομα του κουαρτέτου από την Νορβηγία είναι μια έξυπνη σύνθεση αυτών των λέξεων, του περίφημου χορευτικού και του μικρού ονόματος του εμπνευστή του. Ιδρύθηκαν το 2001 στο Sandnes και έχουν κυκλοφορήσει άλλους τρεις δίσκους και ένα EP. Όλα αυτοχρηματοδοτούμενα.
Όπως θα φανταζόταν κανείς από μια τέτοια εισαγωγή, αλλά και την Camaro που κοσμεί το εξώφυλλο του “Fired Up”, οι Νορβηγοί αγαπούν υπερβολικά το blues rock. Το συγκρότημα ξεκίνησε ως μπάντα διασκευών των AC/DC, κάτι που είναι εξαιρετικά εμφανές στον ήχο τους. Όντας Νορβηγοί όμως και αρα με μια φυσική τάση να τα πηγαίνουν συνήθως καλά όταν καταπιάνονται με κιθάρες, το τελευταίο δεν το λες κι απαραίτητα κακό. Μια άλλη αγάπη τους φαίνεται να είναι οι Motörhead (“Reckless Driver”) και αυτή η εύθραυστη, αλλά τόσο αποτελεσμάτική αν πετύχει, ισορροπία μεταξύ sleazy rock ‘n’ roll και blues.
Το ερώτημα είναι φυσικά αν εδώ πετυχαίνει. Η απάντηση δεν είναι ούτε αρνητική ούτε καταφατική. Ο δίσκος έχει τις στιγμές του αλλά οι Duckwalk Chuck είναι ακριβώς το είδος της μπάντας που θα μάντευες ότι θα περνούσες πολύ καλύτερα σε μια οποιαδήποτε ζωντανή εμφάνισή τους, παρά ακούγοντας τον κατάλογο της δισκογραφίας τους σπίτι σου. Η καλύτερη στιγμή του δίσκου είναι για εμένα το γνήσια blues “I Am The Devil” στο οποίο παντρεύουν ωραία τον Chuck Berry με τους Motörhead. Είναι η στιγμή που λάμπει κιθαριστικά ο Håkon Rønneberg και όποιος από τους τέσσερις είναι ο στιχουργός. Ιδέα δεν έχω.
Σε γενικές γραμμές, η παρουσία του Rønneberg είναι καταλυτική και δίνει το κάτι παραπάνω, με τους υπόλοιπους να είναι απλά επαρκείς. Ιδιαίτερα ο τραγουδιστής, Arvid Thorsen, τα καταφέρνει συμπαθητικά στα κομμάτια εκείνα που απαιτούν πιο βρώμικα φωνητικά αλλά δεν αποδίδει το ίδιο όταν απαιτείται μια πιό ιδιαίτερη, blues ερμηνευτική μαεστρία. Κομμάτια σαν τα “World On Fire” και το bonus track “Thirsty Dog” θα αποκτούσαν άλλο βάρος αν είχαν ερμηνευτεί από μια φωνή που μπορούσε να υποστηρίξει ισάξια τις δύο προσωπικότητες του ήχου τους.
6,5/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
