Έξι χρόνια είναι πάρα πολλά. Μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα ο κόσμος δεν είναι σε καμία περίπτωση ο ίδιος. Τα πράγματα άλλωστε δεν θα μπορούσαν να παραμείνουν ως είχαν ύστερα από τη κυκλοφορία του θηριώδους ντεμπούτο άλμπουμ των Dead Congregation. Μέσα σε αυτά τα χρόνια σίγουρα μεγάλωσαν ηλικιακά και νοητικά. Ήρθαν σίγουρα σε επαφή με ήχους και επιρροές που ίσως να άλλαξαν γι’ αυτούς τη θεώρηση των μουσικών (και όχι μόνο) πραγμάτων και σίγουρα είδαν πολλές μπάντες να χτίζουν καριέρα και εικόνα πάνω σε αυτό το ένα και μοναδικό μέχρι σήμερα δίσκο τους. Αν έχετε την παραμικρή αμφιβολία ότι αυτό συνέβη με το κορυφαίο ever ελληνικό metal δίσκο δεν έχετε παρά να πάρετε σβάρνα κάποιους Ignivomous, Cruciamentum, Grave Miasma, Grave Upheaval, Drawn and Quartered, Corpsessed και τόσους άλλους και να τους ρωτήσετε τη γνώμη τους για την υπό εξέταση ελληνική μπάντα. Η αυτόματη αναγόρευση τους σε αυτοκράτορες του σκοτεινού και συνάμα ακραίου death metal προϋπέθετε αναμφίβολα και τη δημιουργία από μέρους μας προσδοκιών για κάτι τουλάχιστον αν όχι ισάξιο (δεν συμβαίνουν κάθε μέρα θαύματα), τουλάχιστον ενός δίσκου ανάλογου της αξίας του προκατόχου του. Εδώ είναι λοιπόν που με την ανωτερότητα αυτού που ξέρει ότι οδηγεί τη κούρσα έρχονται να μας αποστομώσουν με το δίσκο της χρονιας! Αν ο προκάτοχός του με τα πιο γήινα (αν μπορεί ποτέ να ειπωθεί κάτι τέτοιο) χρώματα στο εξώφυλλο μας άφηνε αυτή την εντονότατη οσμή του θανάτου, ο καινούργιος τους δίσκος μας βάζει με τη κλειστοφοβική φύση του μέσα στο τάφο. Το εισαγωγικό “Only Ashes Remain” σκάει με τέρμα τα γκάζια με σκοπό τον αιφνιδιασμό έτσι ώστε ο ακροατής να μην έχει τη παραμικρή δυνατότητα αντίδρασης. Τα επικότατα riffs μετά τη μέση του κομματιού δίνουν τη θέση τους σε μια κιθαριστική μονομαχία των δύο εξάχορδων, οι οποίοι με το παίξιμό τους οριοθετούν τα πλαίσια του νέου δίσκου. Η μπάντα σε καμία περίπτωση δεν τσιγκουνεύεται τα solos δίνοντας στο όλο ακραίο ακρόαμα τον αέρα του κλασικού και του διαχρονικού. Δεν φοβούνται να ρίξουν τις ταχύτητες στα τάρταρα ξεμπουκώνοντας τα ηχεία στο ομώνυμο κομμάτι του δίσκου που αγγίζει τα όρια ακόμη και του black metal με τις σκοτεινές μελωδίες του να σου καρφώνονται στο μυαλό. Το “Serpentskin” που έρχεται τρίτο στη σειρά μου φαίνεται πως κλείνει τη τριλογία. Μέχρι εδώ τα κομμάτια δεν μπαίνουν απλά κολλητά αλλά η αρχή του ενός αποτελεί τη κατάληξη του προηγούμενου. Κάθε σημειολογική λεπτομέρεια εδώ έχει σημασία. Τα κομμάτια ακολουθούν τη γρήγορη ροή χωρίς να αφήνουν ούτε μια στιγμή σιγής. Το” Quintessence Maligned” που ακολουθεί δημιουργεί αυτή την αίσθηση του έρποντος κακού με τους στίχους να είναι δουλειά του “Haasiophis” από τους προϊστορικούς Καναδούς deathsters Antediluvian. Το “Immaculate Poison” που είναι πέμπτο στη σειρά έχει τη πιο απολαυστικά old school προσέγγιση. Εδώ η μπάντα χρωματίζει το παίξιμο της με ωραίες lead κιθάρες προσθέτοντας πια στη ποικιλία του δίσκου. Δεν φοβάται πάλι να ρίξει τις ταχύτητες για να αναπνεύσουν οι καλοπαιγμένες μελωδίες τους. Ακόμα ένα απολαυστικό μπαράζ solos από τους δύο κιθαρίστες αυτή τη φορά με τα blast-ίδια να πέφτουν σύννεφο. Το “Nigredo” πιθανότατα να είναι και η κορυφή του δίσκου. Ο φίλος της μπάντας, Timo Ketola, μπορεί να μην ανέλαβε το artwork του άλμπουμ φρόντισε όμως για τη συγγραφή των στίχων του κομματιού. Οι ανατριχιαστικές μελωδίες πριν το τελικό ξέσπασμα αποτελούν ένα από τα κορυφαία σημεία του άλμπουμ, σε ένα κομμάτι το οποίο θυμίζει θα έλεγα κάτι από την αύρα του “Graves ..” από το πρώτο δίσκο. Δύο κομμάτια πριν το τέλος έρχεται το πιο επικό κομμάτι του δίσκου, το “Schisma”. Δεν περιγράφω άλλο. Το “From A Wretched Womb” που κλείνει την ακρόαση θα πρέπει να κοιτάξει στα μάτια του τιτάνιο “Teeth Into Red” από το πρώτο άλμπουμ. Το κάνει με το παραπάνω. Το απότομο τελείωμα του δε, θα μπορούσε να ειδωθεί σαν το ξαφνικό θάνατο, ο οποίος έρχεται μέσα σε δευτερόλεπτα και χτυπά με απίστευτη δύναμη όπως ακριβώς κάνει αυτός ο δίσκος από την αρχή μέχρι το τέλος. Για να εξετάσω μερικά τεχνικά ζητήματα πραγματικά με τρελαίνει ο τρόπος με τον οποίο η μπάντα παίζει τα up tempo μέρη των κομματιών. Δεν ξέρω πια αν είναι μόνο η δική μου αίσθηση αλλά το όλο παίξιμο παραπέμπει στις μέρες των Nuclear Winter και θα έλεγα επίσης ότι κουβαλά αυτόν ακριβώς το σουηδικό αέρα που με τόσο πάθος ο Αναστάσης στις αρχές των 00’s προσπαθούσε να φέρει εδώ στο νότο. Απόδειξη τεράστιας ικανότητας και γνώσεων της μπάντας λοιπόν, αναμφίβολα το γεγονός ότι γνωρίζουν άριστα τις τεχνοτροπίες και των δύο μεγάλων σχολών του είδους. Μπορεί όπως και σε εμένα το γεγονός της σφόδρα αντιχριστιανικής/αντιθρησκευτικής και βλάσφημης ως επί το πλείστον στιχουργικής θεματολογίας να κάθεται αρκετά βαρύ δεν μπορούμε όμως σε καμία περίπτωση να παραγνωρίσουμε το γεγονός ότι το υπό εξέταση μουσικό έργο αγγίζει τα όρια της τελειότητας. Η μπάντα σαν σύνολο πήρε το ρίσκο να διαφοροποιηθεί από την ασφάλεια της επιτυχίας του προηγούμενου( και για όλους τους άλλους ανυπέρβλητου) δίσκου και με το χαρακτηριστικό της, πια ήχο να δημιουργήσει μια καινούργια ενότητα που παρά τη οικειότητα του ακούσματος ακούγεται τόσο καινοφανής και είμαι σίγουρος ότι μέσα στα επόμενα χρόνια θα αποτελέσει αντικείμενο λατρείας (αρχικά) και έμπνευσης (αν όχι αντιγραφής) εν συνεχεία από αυτούς που θα ακολουθήσουν. Αν χρειαστούν άλλα έξι χρόνια αναμονής για να ξαναβγάλει η μπάντα κάτι ανάλογο, τότε νομίζω πως κανένας δεν θα έχει πρόβλημα να περιμένει. Όπως ξαναείπα είναι καθαρά δουλεία της ιστορίας να προσθέσει αυτό που ίσως σας φανεί ότι λείπει από τη παρακάτω βαθμολογία…
9.5/10
Τάσος Δεληγιάννης
