Δύο ολόκληρα χρόνια μετά την μεγαλύτερη μαλακία που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ οι Grave Digger, η μπάντα, ίσως, ορισμός του Τευτονικού metal επιστρέφει με ένα άλμπουμ που από τον τίτλο του και μόνο κάποιος μπορεί να περιμένει μια επιστροφή στις κλασσικές μέρες του “The Reaper” . Εν μέρει κάτι τέτοιο ισχύει…
Οι Grave Digger επιτέλους ξεφεύγουν από την concept παγίδα που τους κυνηγούσε εδώ και κάποια χρόνια και δοκιμάζουν κάτι που έχουν να κάνουν αρκετό καιρό θα έλεγα.. Έντεκα ξεχωριστά κομμάτια και μια εισαγωγή, η οποία με μεγάλη επιτυχία σε προετοιμάζει για αυτό που θα ακολουθήσει. Με μοναδικό concept την καλή metal μουσική, η οποία διαχέεται σχεδόν σε όλο το άλμπουμ, σκοπός των Grave Digger αυτή τη φορά ήταν να περάσουν καλά.
Αυτό είναι από την αρχή ορατό αφού μετά το intro “Return Of The Reaper” ξεχύνεται ένας χείμαρρος εκρηκτικής επιθετικότητας επί τέσσερα με τα “Hell Funeral”, “Wargod”, “Tattoed Rider” (σ.σ.: που μυρίζει λίγο “Turbo Lover”) και “Resurrection Day” να ταρακουνούν για τα καλά τον σβέρκο μου, για να ηρεμήσουν λίγο τα πράγματα στην μέση του δίσκου με το mid tempo “Season Of The Witch”. Το καλύτερο ίσως κομμάτι του δίσκου κατά την προσωπική μου άποψη.
Συνέχεια με το “Road Rage Killer”, ένα κομμάτι που… αν και έχει ωραίο riffάκι, δεν πιστεύω ότι θα μου έλειπε αν δεν ήταν στον δίσκο αλλά παρόλα αυτά δεν το λες και filler. Ξανά σε mid-tempo ρυθμούς με το “Grave Desecrator” και εν συνεχεία η καταιγίδα “Satan’s Host”, με το μπάσο να ανοίγει το κομμάτι και ένα Motorhead-ίστικο feeling να πλανάται στην ατμόσφαιρα. Rock n’ roll φίλε μου! Ξανά mid-tempo με το “Dia de los Muertos” και τις ποζεράδικες κιθάρες του και… Να το και το filler με το “Death Smiles At All Of Us” το οποίο δεν με συγκίνησε. Κλείσιμο του δίσκου με κλασσική μπαλάντα “Nothing To Believe”, η οποία αν και δεν με έκανε να δακρύσω, ήταν πάρα πολύ καλή, με τον Chris Boltendahl να αποδεικνύει ότι είναι πιο ακμαίος και πιο ώριμος φωνητικά παρά ποτέ.
Σύνοψις: Το “Return Οf Τhe Reaper” είναι σίγουρα καλύτερο από το “Clash(μένο) Of The Gods” και ίσως οριακά καλύτερο από κάποια άλλα άλμπουμ που κυκλοφόρησαν την τελευταία δεκαετία. Σίγουρα δεν θα ακούσετε κάτι νέο και συγκλονιστικό. Μετά από δεκαεπτά άλμπουμ θα ήταν αδύνατο κάτι τέτοιο, αν και ο Axel “Ironfeast” Ritt έχει βάλει σίγουρα το χεράκι του στις συνθέσεις (σ.σ.: βλέπε “Tattoed Rider” και “Dia de los Muertos”). Όσοι πιστοί προσέλθετε, δεν θα πω κάτι άλλο… The Reaper is back!
8/10
Κωνσταντίνος Καραγεώργος
[email protected]
