Στο ίδιο μήκος κύματος με τους Sviatibor βρίσκεται και η συγκεκριμένη μπάντα, δίνοντας περισσότερη βαρύτητα σε πιο epic στοιχεία. Ίδια δισκογραφική και ίδιο είδος, η εταιρεία έφερε εις πέρας την αποστολή της, πιστή στα όσα δέχεται να κυκλοφορήσει. Πιο αναλυτικά, πρόκειται για ένα one-man band, από την Μόσχα της Ρωσίας, ονόματι Sickle Of Dust. Από το 2016 που ξεκίνησε, μέχρι και σήμερα ο Ash (Neutral) διατηρεί αυτή την μπάντα ενεργή, έχοντας προσφέρει τρία full-length albums.
Στην συγκεκριμένη κριτική θα αναλύσουμε το τρίτο του full-length album το “The Shores Of Sunrise”. Τέσσερα κομμάτια και κάτι λίγο παραπάνω από σαράντα λεπτά με τραγούδια πανομοιότυπα μεταξύ τους. Ωστόσο, είναι έτσι δομημένα και η επιλογή πολλών οργάνων σώζει κάπως την όλη κατάσταση, η οποία θα ήταν αρκετά κουραστική αν δεν υπήρχαν. Δεν ξέρω ακριβώς τι αντιλαμβάνεται ο κάθε ένας μας ως epic black metal, παρ’ όλα αυτά οι εναλλαγές μεταξύ σε ήρεμες και έντονες στιγμές και η κλιμάκωση που προκύπτει, σίγουρα το καθιστούν. Ίσως όχι στον βαθμό που θα το ήθελα εγώ, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι πίσω από όλα αυτά βρίσκεται ένα και μόνο άτομο.
Ο καλύτερος τρόπος για να καταλάβετε και να επιβεβαιώσετε το είδος που παίζει, είναι να ακούσετε το δεύτερο κομμάτι της κυκλοφορίας το “Veteran”. Υπάρχουν πραγματικά τόσα πολλά σκαμπανεβάσματα, που συνεχώς κοιτούσα και ξανακοιτούσα το κομμάτι, να δω αν πρόκειται για το ίδιο. Όλα αυτά μέσα σε οχτώ λεπτά κομματιού. Θα προτιμούσα κάτι με λιγότερες συναισθηματικές αλλαγές, καθώς χάνεται το επικρατέστερο και η ουσία του, ένα σημείο που πιστεύω θα μπορούσε να δουλευτεί καλύτερα στην μίξη.
Περνώντας στα τεχνικά χαρακτηριστικά της κυκλοφορίας, έχει γίνει καλή δουλειά στις μουσικοσυνθέσεις. Ωραίες ιδέες, με αρκετό χώρο για βελτίωση στην εκτέλεση τους. Φωνητικά, κλασικά για το είδος, προσδίδουν ένα αίσθημα απελπισίας, το οποίο έρχονται να ολοκληρώσουν οι εξίσου απαισιόδοξοι στίχοι. Περνώντας στις κιθάρες, σε όλα τα κομμάτια, φαίνεται πως η προσθήκη αυτών των επιπλέον οργάνων έχει απαλύνει κάπως την σκληράδα τους. Τα τύμπανα, επίσης, αν και προγραμματισμένα θα μπορούσαν να είναι πολύ καλύτερα, με λιγότερα blast beats και μεγαλύτερη ποικιλία.
Στο τέλος της ημέρας, όμως, καταλήγει να είναι ένα μέτριο, για εμένα, album, το οποίο πραγματικά το χάνει σε πολύ μικρές λεπτομέρειες. Για αυτό λοιπόν προτείνω μικρότερα κομμάτια με λιγότερο απότομες και γενικότερα λιγότερες συναισθηματικές εναλλαγές και σταθερότητα στις δομές αυτών.
6/10
Γιώργος Χατζηϊωαννίδης
[email protected]
