Οι Tomorrow’s Rain από το Ισραήλ δημιουργήθηκαν το 2002 και μάλιστα με διαφορετικό όνομα. Αρχικά, ονομάζονταν Moonskin έως το 2011, όταν και αποφάσισαν την αλλαγή στο όνομα το οποίο διατηρούν μέχρι σήμερα.
Παρά το γεγονός ότι μετρούν σχεδόν δύο δεκαετίες ύπαρξης, η πρώτη τους ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά κυκλοφορεί μόλις φέτος. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι έμεναν τελείως ανενεργοί. Τα τελευταία λίγα χρόνια μοιράστηκαν τη σκηνή με πολλές διακεκριμένες μπάντες του είδους στο οποίο πρόκεινται και οι ίδιοι οι Tomorrow’s Rain, όπως οι Paradise Lost, My Dying Bride, Swallow The Sun και πολλοί άλλοι.
Δεν είναι καθόλου περίεργο, λοιπόν, πως το “Hollow” έχει μια πληθώρα καλεσμένων καλλιτεχνών από αυτά τα συγκροτήματα. Για την ακρίβεια, σε όλα τα κομμάτια εκτός από ένα κάνουν την εμφάνισή τους ένας ή περισσότεροι καλεσμένοι μουσικοί ή τραγουδιστές. Αυτοί είναι οι: Aaron Stainthorpe, Greg Mackintosh, Σάκης Τόλης, Kobi Farhi, Fernando Ribeiro, Mikko Kotamäki, Jeff Loomis, Σπύρος Αντωνίου, Anders Jacobsson, Lisa Cuthbert και Shlomi Bracha.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Ο ήχος των Tomorrow’s Rain, όπως άφησα να εννοηθεί παραπάνω, κινείται σε death/doom και gothic metal μονοπάτια, με την βαριά και αποπνικτική ατμόσφαιρα του death/doom και την γλυκιά μελαγχολικότητα και τον σκοτεινό ερωτισμό του gothic metal να είναι έκδηλα.
Ο τραγουδιστής των Tomorrow’s Rain, Yishai Sweartz, από την μία ίσως την έχει δει λίγο Peter Steele και λέγοντας αυτό, αναφέρομαι στην μπάσα ψιθυριστή φωνή του που χρησιμοποιεί σε κάποια σημεία. Από την άλλη, ας μείνει σε αυτήν καλύτερα μιας και το έχει αρκετά, αφού όταν επιχειρεί να κάνει growls, αυτά ακούγονται περισσότερο αδύναμα, ειδικά σε σύγκριση με τους καλεσμένους που έχουν αναλάβει χρέη φωνητικών.
Συγκεκριμένα, είναι κρίμα οι ίδιοι σου η καλεσμένοι να υπερκαλύπτουν εσένα. Ας μην περιοριστώ μόνο στο θέμα των φωνητικών, τα οποία αποτελούσαν την συντριπτική πλειοψηφία αυτών, και ας επεκταθώ και στους υπόλοιπους μουσικούς. Οι στιγμές που εντυπωσιάστηκα όντως από την κιθαριστική δουλειά του δίσκου ήταν όταν αυτή προερχόταν από τον Loomis ή τον Mackintosh – εκεί ειδικά το σωστό το fangirl που κρύβω τσίριξε λίγο μέσα μου.
Καταληκτικά, νιώθω ότι τελικά αυτό που μου άρεσε περισσότερο στο “Hollow” ήταν η επιλογή των καλεσμένων, αντί των ίδιων των Tomorrow’s Rain που πιστεύω είναι το ζητούμενο. Έτσι, κρατώ τις επιφυλάξεις μου και σίγουρα θέλω να περιμένω να δω ότι θα μπορέσουν σε επόμενη δουλειά να στηριχτούν στις δικές τους δυνάμεις, ούτως ώστε να διαμορφωθεί μια καθαρότερη άποψη.
6,5/10
Τζούλια Τσαγκάρη
jtsagari@yahoo.com
