Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι για ένα συγκρότημα να ορθοποδήσει όταν έχει περάσει μια δεκαετία γεμάτη αναταράξεις επιπέδου σαπουνόπερας; Δεν υπάρχει λόγος να το κρύβουμε: το μη-συναινετικό διαζύγιο του σχήματος από τον τραγουδιστή του ήταν ότι πιο ενδιαφέρον τους είχε συμβεί εδώ και πολλά χρόνια. Τα πράγματα έδειχναν βλοσυρά για τους αγαπημένους μας ‘Ryche που μερικά χρόνια πριν είχαν χάσει την ψηλό κιθαρίστα και πλέον έχαναν και την φωνή τους.
Εκεί λοιπόν μπαίνει στην εξίσωση ο LaTorre. Προσωπικά δεν τον θεωρώ ΤΟΝ τραγουδιστή, πόσο μάλλον ΤΟΝ drummer, ΟΜΩΣ όταν έχεις περάσει από τους Crimson Glory και καταλήγεις τους Q… ε κάτι σωστό κάνεις. Φτάνουμε λοιπόν στον τρίτο πλέον δίσκο στον οποίο ο Todd όχι μόνο τραγουδά αλλά παίζει και τα τύμπανα, μιας και όλα δείχνουν πως πλέον δύο μόνο από τα αρχικά μέλη των Q παραμένουν στην βάρκα.
Το “Verdict” λοιπόν έχει μάλλον προφητικό τίτλο. Αν η ομώνυμη επιστροφή τους μας ενθουσίασε αλλά η μικρή της διάρκεια δεν άφηνε πολλά περιθώρια για συγκρίσεις, αν το “Condition Human” ήταν ένας επίσης καλός δίσκος φτάνουμε στο 2019 και πλέον το συγκρότημα δηλώνει δυνατά παρόν. Οι Q μετά από τόσα σκαμπανεβάσματα στέκονται στα πόδια τους, έχουν ξαναβρεί το Mojo τους… τέλος πάντων πείτε το όπως θέλετε αλλά είναι πάλι εδώ με έναν αρκετά συμπαγή δίσκο.
Λειτουργώντας σαν ομάδα έμπειρων μουσικών στο “Verdict” φαίνεται να κλείνουν το μάτι στις τελευταίες τους καλές δουλείες πριν την κατρακύλα. Και τι θέλω να πω με αυτό; Απλά αν στους δύο πρώτους δίσκους πατάγανε σε συνταγές βγαλμένες από την ιερή τετράδα των πρώτων τους δίσκους εδώ κλείνουν πλέον το μάτι στον ήχο του “Promised Land” και ακόμα και στο “Q2K”! Ναι λοιπόν, για άλλη μια φορά συναντάμε κάποια δειλά μεν, παρόντα δε, grunge στοιχεία όπως π.χ. το “Bent” ενώ όλος ο δίσκος δείχνει να έχει αυτό το χαλαρό… σκοτεινό ύφος που λατρέψαμε στο “Promised Land”.
Ναι υπάρχουν δυνατά σημεία όπως το εναρκτήριο “Blood Of The Levant” και “Man The Machine” όμως σε γενικές γραμμές ο δίσκος πατά σε πιο μελωδικές γραμμές. Είναι μια δουλειά που θέλει τον χρόνο της και απαιτεί την προσοχή του ακροατή.
Η ετυμηγορία είναι λοιπόν η εξής: ενώ ο φοβερός Tate φαίνεται να έχει χάσει εδώ και χρόνια τον προσανατολισμό του οι πρώην συνοδοιπόροι του όχι μόνο έχουν επιστρέψει αλλά πλέον ακούγονται και αρκετά δυνατοί να πάνε τον ήχο τους ένα, ή πολλά – θα δείξει, μπροστά.
8,5/10
Μιχάλης Νταλάκος
mdalakosreports@gmail.com
