Έφτασαν λοιπόν τους δέκα δίσκους και οι Eldritch! Πάει, γέρασα. Για μένα οι Eldritch φέρνουν στο μυαλό αυτές τις ομάδες της Α’ Εθνικής που πάντα βρίσκονται κάπου στην μέση του βαθμολογικού πίνακα. Σαν μπάντα ήταν πάντα πολύ καλή σε αυτό που έκανε αλλά για κάποιο λόγο ποτέ δεν κατάφερε να βγει πρώτη.
Και μπορεί τα τρία πρώτα τους άλμπουμ να θεωρούνται από πολλούς κλασικά δείγματα power/prog της εποχής τους (τότε λοξοκοιτάγανε αρκετά τους Dream Theater), σε πολύ κόσμο η μεταστροφή σε έναν πιο «μοντέρνο» ήχο με το “Reverse” το 2001 έκατσε κάπως. Αναδρομικά βέβαια πολύς κόσμος που έθαβε τον δίσκο τότε σήμερα τον θεωρεί πολύ καλό. Έκτοτε έχουν βγάλει αρκετά καλούς δίσκους αλλά κανένας δεν ήταν τόσο δημοφιλής όσο π.χ. το φοβερό “El Nino” (με το φρικουλιάρικο εξώφυλλο).
Όπως και να έχει, το “Cracksleep” είναι εδώ και για άλλη μια φορά έχουμε να κάνουμε με έναν πολύ καλό δίσκο. Έχω την αίσθηση πως είναι concept ή κάτι σχετικό με τον ύπνο απ όσα μπόρεσα να πιάσω από τους στίχους. Δέκα δυνατά κομμάτια power/prog λοιπόν και μια εισαγωγή που δένει με το refrain του εναρκτήριου “Reset”. Όγκος στην παραγωγή η οποία για άλλη μια φορά είναι πολύ καλή. Οι Eldritch εδώ και πολλά χρόνια έχουν υιοθετήσει έναν πιο μοντέρνο ήχο που κάνει τις κιθάρες πιο τραγανές και το όλο σύνολο αρκετά φρέσκο. Φυσικά και υπάρχουν πολλές διακυμάνσεις στις ταχύτητες όπου το συγκρότημα δεν διστάζει να παίξει σε κάποια σημεία με thrash-ος.
Αρκετοί φίλοι μου συχνά γκρινιάζουν με την φωνή του Terence Holler. Προσωπικά πάντα τον έβρισκα αξιοπρεπέστατο σε αυτό που κάνει, με χαρακτηριστική χροιά, χωρίς υπερβολές στην ερμηνεία του. Καταλαβαίνω πως αυτά είναι γούστα βέβαια. Οι Eldritch είναι ένα «σιγουράκι» για εμένα. Δεν με έχουν ποτέ απογοητεύσει αν και πάνε πάρα πολλά χρόνια που να με έχουν εκπλήξει κιόλας. Αν είστε οπαδοί του ιδιώματος που πιστά υπηρετούν εδώ και πολλά χρόνια, ξέρετε τι να περιμένετε.
7/10
Μιχάλης Νταλάκος
[email protected]
