Ε ρε διάολε τι θα κάνουμε, έχουμε την καραντίνα, έχουμε και τη χαζομάρα του κάθε κακομοίρη να μας πρήζει τα…συκώτια (ας κρατάμε κι ένα επίπεδο έτσι;). Σήμερα λοιπόν το πράγμα έχει ως εξής. Αυτοί εδώ είναι από το Seattle των Η.Π.Α. και αυτό είναι το ντεμπούτο τους. Παίζουν λέει punk rock με επιρροές όπως hardcore, technical metal και alternative (ωχ) και μάλιστα ο δίσκος κυκλοφόρησε και σε deluxe edition πέραν της κανονικής. Περίεργη κίνηση για ντεμπούτο αυτή αλλά δε βαριέσαι, ποιος είμαι εγώ να κρίνω.
Πάμε τώρα στα της μουσικής, η οποία δυστυχώς με έκανε να θέλω να σκίσω τις σάρκες μου με τσουγκράνα και να τις δώσω στα αδέσποτα να τις φάνε, επειδή εδώ μιλάμε για μαρτύριο που δεν έχει τελειωμό. Όντως η μπάντα μένει πιστή στις επιρροές της και δίνει ένα δίσκο ο οποίος έχει αναμφίβολα πολλές από αυτές. Όμως, το πρόβλημα είναι ότι μένει σε μια εντελώς ίδια φόρμουλα από την αρχή ως το τέλος.
Και προσοχή, δε λέω ότι τα τραγούδια είναι απλά στην ίδια σελίδα και βγάζουν κάτι διαφορετικό το ένα με το άλλο, όπως πρέπει να συμβαίνει με τους περισσότερους δίσκους. Η συνταγή των κομματιών όμως είναι τόσο ίδια που ο δίσκος καταντάει απίστευτα κουραστικός μετά τα πρώτα δυο-τρία κομμάτια.
Είναι όλα τόσο απίστευτα ίδια μεταξύ τους σε βαθμό που ειλικρινά αναρωτιέμαι κατά πόσο η μπάντα έδωσε προσοχή στα κομμάτια της. Γιατί εντάξει, καλό και το «γράφω αυτό που μου βγαίνει και δεν πιέζω τον εαυτό μου» που προσωπικά το υποστηρίζω ακράδαντα. Όταν γράφεις όμως κάτι που θα κυκλοφορήσει δημόσια και θα το ακούσει και θα το κρίνει κόσμος, καλό θα είναι να μην αρκείσαι σε προχειροδουλειές αλλά να δίνεις το καλύτερο που μπορείς, φροντίζοντας παράλληλα η δημιουργία σου να εκφράζει αυτό που είσαι.
Εδώ αυτό που ακούω είναι συνθέσεις τύπου «α, γράψαμε ένα κομμάτι, εντάξει μωρέ, punk παίζουμε, ας τα κάνουμε όλα ίδια και πάμε για μπύρες». Και με τέτοια νοοτροπία, δουλειά δε γίνεται.
3,5/10
Θοδωρής Κατσικονούρης
theoskats@yahoo.gr
