Να πω την αλήθεια, δεν είχα πάρει χαμπάρι το πόσες κυκλοφορίες βγαίνουν πλέον στον χώρο του melodic hard rock / AOR. Δεν ξέρω αν είναι κάποια έκρηξη των τελευταίων ετών που θα δημιουργήσει νέο κύμα αναβίωσης, αλλά η συντριπτική πλειοψηφία αυτών που ακούω δεν είναι άξιες για να καταφέρουν κάτι τέτοιο. Με λίγες εξαιρέσεις μερικά συγκροτήματα τα οποία μάλιστα έχουν βρει και ένα δικό τους, προσωπικό ήχο, οι υπόλοιποι είναι της σειράς.
Το ίδιο συμβαίνει και με τους Βραζιλιάνους Adellaide, οι οποίοι ιδρύθηκαν μόλις το 2016 και την ίδια χρονιά κυκλοφόρησαν το πρώτο τους ομώνυμο EP. Ακολούθησε το full-length “Flying High” ένα χρόνο μετά και ήδη κυκλοφορεί το δεύτερό τους, δείχνοντας ότι δεν χάνουν και πολύ χρόνο. Τόση ζήτηση έχει η μουσική τους; Πραγματικά απορώ.
Και ο λόγος που απορώ είναι επειδή δεν ακούγεται. Οι δέκα συνθέσεις είναι τουλάχιστον βαρετές. Δεν υπάρχουν οι μελωδίες που θα σε μαγνητίσουν, δεν υπάρχουν τα refrainsπου θα κολλήσουν στο μυαλό σου και θα σε κάνουν να τα τραγουδάς, δεν υπάρχει καλή μουσική γενικά. Ο Daniel Vargas είναι πολύ μέτριος για να κρατάει το μικρόφωνο, καθώς οι ερμηνείες του είναι πολύ επίπεδες και σε κανένα σημείο δεν ανεβάζουν τις συνθέσεις. Όταν μάλιστα πάει να τραγουδήσει λίγο πιο ψηλά, νιώθεις ότι θα φύγει φάλτσο, η προφορά του θέλει μεγάλη βελτίωση και τα διάφορα παιχνίδια που προσπαθεί να κάνει με τη φωνή του ακούγονται αστεία. Το ίδιο συμβαίνει και με την κιθαριστική δουλειά του Vitor Balconi, η οποία με κάνει να θέλω να πλύνω το… μπαλκόνι μου για να περάσει η ώρα. Όχι πως δίνει ρέστα εδώ κάποιος μουσικός, τα πλήκτρα σε σημεία είναι τραγωδία, αλλά όπως και να το κάνουμε κιθάρα και φωνή κερδίζουν πάντα τις αρχικές εντυπώσεις.
Το τελικό αποτέλεσμα είναι κάτω του μετρίου και σε αυτό έχει συμβάλλει και η παραγωγή του Tito Falaschi, ο οποίος έκανε την ίδια δουλειά και στο “Flying High”. Έχει καταφέρει σε σημεία να απορείς αν αυτό είναι rock ή pop έτσι άνευρο που ακούγεται. Για όσους αναγνωρίζουν το όνομα, είναι αδερφός του Edu Falaschi, πρώην τραγουδιστή των Angra. Το μόνο εντυπωσιακό εδώ πέρα είναι το πραγματικά υπέροχο εξώφυλλο του Joey Polycarpo, ο οποίος είχε επιμεληθεί και του, σαφώς κατώτερου, ντεμπούτου.
2/10
Γιώργος Τερζάκης
geo.terzakis@gmail.com
