Self-financedΚριτικές

Junkowl – Making Out With My Death (Self-Financed)

Λένε ότι δεν πρέπει να κρίνεις ένα βιβλίο από το εξώφυλλο. Τελικά κάποιες φορές δεν πρέπει να κρίνεις και ένα album από τον τίτλο. Η αλήθεια είναι ότι το αμφιβόλου αισθητικής όνομα του συγκροτήματος, ο ακόμα πιο αμφιβόλου αισθητικής τίτλος του album και το αντίστοιχο emo εξώφυλλο, βγαλμένο από εποχές myspace, μου δημιούργησαν κάποια αρνητική προδιάθεση για τους Junkowl και το ντεμπούτο τους Making Out With My Death.  Με το πρώτο πάτημα της έναρξης όμως, οι εντυπώσεις αυτές άλλαξαν αμέσως.

Punk, hardcore, stoner, «ενήλικο» metalcore, οι Καναδοί τα βάζουν όλα στο μπλέντερ, μαζί με γερές δόσεις groovy διάθεσης. Στακάτες κιθάρες και άκρως κολλητικά refrains, από την πρώτη κιόλας ακρόαση. Το καλό με το μοντέρνο, καθαρά αμερικάνικων καταβολών, metal των Junkowl είναι ότι παραπέμπει περισσότερο στους συμπατριώτες τους Strapping Young Lad, παρά για παράδειγμα, σε σχήματα όπως οι Bullet For My Valentine. Έχουν μικρή, αλλά αποτελεσματική διάρκεια τραγουδιών και η παραγωγή είναι τόσο καλογυαλισμένη και σωστή, που φαίνεται σχεδόν απίστευτο ότι πρόκειται για αυτοχρηματοδοτούμενη κυκλοφορία και μάλιστα, για τον πρώτο δίσκο μιας μπάντας που σχηματίστηκε μόλις το 2017.

Τεράστιο αβαντάζ είναι επίσης, ο τραγουδιστής της μπάντας. Ο Jesse Frechette διαθέτει εκτός από ψυχωμένα φωνητικά, ασυνήθιστο εύρος και προσαρμοστικότητα, για ένα είδος που μια από τις βασικές ενστάσεις όλων γι’ αυτό, είναι πόσο μονότονοι και κουραστικοί μπορούν να γίνουν  οι τραγουδιστές, με τα core ουρλιαχτά τους. Το “10.000 Vultures θα έκανε κορυφαία σχήματα του μοντέρνου metal να ζηλέψουν ελαφρώς που δεν είναι δικό τους τραγούδι, ενώ η riff-άρα του Crawling Up my Feet καμουφλάρει τις southern blues καταβολές της κάτω από έναν hardcore ορυμαγδό. Ισάξιο με τα παραπάνω το υπερκάφρικο Little Scum, με τις αρμονίες της εισαγωγής να μετατρέπονται σε μια έκρηξη κιθαριστικής οργής που μου μοιάζει ως ένα παράξενο αλλά ταυτόχρονα επιτυχημένο πάντρεμα των Mastodon με τους Every Time I Die.

Μην σας ξεγελάνε όμως αυτά τα ονόματα, οι Καναδοί έχουν επηρεαστεί περισσότερο από σταθερές αξίες της αμερικάνικης σχολής όπως οι Pantera και οι Machine Head. Για αυτό άλλωστε βγαίνουν νικητές στην κούρσα των core σχημάτων, προσφέροντας ένα τελικό αποτέλεσμα που εκτός από πεντάστερη παραγωγή, διαθέτει ένα βάθος που δύσκολα συναντά κανείς στη μέση μπάντα του είδους. Ακριβώς διότι αναπαράγει τα καλά στοιχεία του και πετάει εκτός τα κακά. Η οργή είναι εδώ, αλλά δεν είναι αυτοσκοπός. Το hardcore/metalcore είναι εδώ, αλλά είναι και τα blues.

Κλείνοντας, οι Junkowl είναι το είδος της μπάντας που φαίνεται να έχει όλα τα φόντα για να καταφέρει να εδραιωθεί. Από τη μια έχουν πολύ σύγχρονο ύφος, που θα ταιριάξει αμέσως με τα ακούσματα των πιτσιρικάδων στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού. Από την άλλη, διαθέτουν ορισμένα κλασικά στοιχεία, που θα μπορούσαν άνετα να τραβήξουν προς το μέρος τους ηλικιακά ή μουσικά πιο old-school περιπτώσεις ανθρώπων. Επίσης, έχω βάσιμες υποψίες, κρίνοντας από το υλικό στα χέρια μου, ότι πρέπει να ρίχνουν απίστευτο ξύλο στις συναυλίες τους.

8/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com

haursen2 - 728|90|haursen2||https://www.facebook.com/HaursensGuitarWorkshop/|bothnano designs 728×90 - 728|90|nano designs 728×90||https://www.facebook.com/Nanodesignart/|bothwhale_728x90 - 728|90|whale_728x90|||bothRodStudios_728x90 - 728|90|RodStudios_728x90|||bothGreekrebels Banner 07052021-728×90 - 728|90|Greekrebels Banner 07052021-728×90||https://www.greekrebels.gr/epikoinonia/|both
20000
110

Related posts

Leave a Comment

Leave a review

X