Πιστεύω ότι η απόφαση των On Thorns I Lay να επιστρέψουν το 2015, έπειτα από μια απουσία δώδεκα χρόνων, πρέπει να θεωρείται ως μία από τις σημαντικότερες στιγμές της ελληνικής σκηνής. Πόσο μάλλον όταν αυτή συνοδεύτηκε από μια επιστροφή στον χαρακτηριστικό θρηνώδη doom/death ήχο τους. Το “Threnos” έρχεται για να επιβεβαιώσει τα παραπάνω στο έπακρο.
Αρχικά, ας μιλήσουμε για το εξώφυλλο. Σε αυτό βλέπουμε μια ιδιαίτερη προσέγγιση του κλασσικού πίνακα “Orestes Pursued By The Furies” του κορυφαίου Γάλλου ζωγράφουWilliam–Adolphe Bouguereau. Ο Ορέστης καταδιώκεται από τις Ερινύες. Αν αυτό από μόνο του δεν είναι αρκετό για να οπτικοποιήσει το συναίσθημα απελπισίας που αποπνέει ολόκληρος ο δίσκος, τότε δεν ξέρω τι καλύτερο θα μπορούσαν να είχαν κάνει.
Στο κύριο θέμα μας τώρα. Το “Threnos” σκάει δυναμικά χωρίς να χρειάζεται κανένα intro για να ξεκινήσει και βαραίνει την ατμόσφαιρα από τα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτα. Σε αυτό το δίσκο, όπως και στο “Aegean Sorrow”, κυριαρχούν τα κτηνώδη φωνητικά του Στέφανου Κιντζόγλου, ωστόσο υπάρχουν προσθήκες γυναικείας απαγγελίας, με ανατριχιαστικότερη όλων εκείνη στο τελευταίο κομμάτι του δίσκου, το “Odysseia”,το οποίο, τιμώντας τον τίτλο του, είναι ένα δεκάλεπτο έπος, όπου γίνεται αναφορά σε πρόσωπα της Οδύσσειας, όπως οι μνηστήρες της Πηνελόπης.
Μεγάλο ρόλο παίζουν, επίσης, τα πλήκτρα (έκλεψαν την παράσταση στο “Erynies”) και το αργόσυρτο βιολί, τα οποία βρίσκονται τέλεια τοποθετημένα ανάμεσα στα τραχιά riffs και μεταφέρουν τη χαρακτηριστική θλίψη και μελαγχολία ενός album των On Thorns I Lay. Ένα album το οποίο, ωστόσο, παραμένει απειλητικότατο, με αγαπημένα μου παραδείγματα το “Misos” και το αμέσως επόμενο, το ομότιτλο “Threnos”. Η σπαραχτική μελωδία του δίσκου είναι εθιστική, ενώ η απόγνωση και η παγωμένη ατμόσφαιρά του απολαυστικά υποβλητική. Με το “Threnos” να είναι κάτι παραπάνω από άξιος διάδοχος του “Aegean Sorrow”, κυκλοφορόντας μόλις δύο χρόνια μετά,δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι οι On Thorns I Layείναι στα καλύτερά τους.
8,5/10
Τζούλια Τσαγκάρη
