Το 2007 στη Νορβηγία σχηματίστηκε η stoner metal μπάντα Mammüth, η οποία κυκλοφόρησε δύο άλμπουμ, το 2012 και το 2017. Όμως, στα μέσα του 2020 η μπάντα έβγαλε ανακοίνωση ότι οι Mammüth δεν υπήρχαν πια και ότι τη θέση τους θα έπαιρνε το καινούργιο συγκρότημα, ονόματι Octohawk.
Η σύνθεση της μπάντας ήταν σχεδόν η ίδια, με τέσσερα από τα πέντε μέλη να είναι τα ίδια, ενώ προστέθηκε στο μπάσο ο Espen Geitsund του thrash/groove συγκροτήματος, Ninth Circle. Χωρίς να χάσουν χρόνο οι Octohawk υπέγραψαν στα τέλη του χρόνου συμβόλαιο με την Crime Records, ενώ τώρα μας παρουσιάζουν την πρώτη τους δουλειά, με τίτλο “Animist”.
Η αρχική εντύπωση που μου δημιουργήθηκε μετά από την πρώτη ακρόαση είναι ότι πρόκειται για έναν παράξενο αλλά ταυτόχρονα ενδιαφέρον δίσκο. Παράξενο επειδή οι Νορβηγοί αναμειγνύουν stoner, progressive, doom, nu metal αλλά και ηλεκτρονικά στοιχεία. Και ενδιαφέρον γιατί ναι μεν δημιούργησαν έναν όχι τόσο ευκολοάκουστο δίσκο αλλά κατάφεραν να τα δέσουν όλα μαζί με επιτυχημένο τρόπο και να κρατήσουν την προσοχή του ακροατή καθ’ όλη τη διάρκεια.
Δύο είναι τα κύρια πράγματα που αλλάζουν στο δίσκο. Το ένα είναι, φυσικά, η μουσική, αφού οι Octohawk πηδάνε συνεχώς από το ένα είδος στο άλλο και το άλλο είναι η εναλλαγή ανάμεσα στην ένταση και στη μελωδία. Στο μεγαλύτερο του μέρος το “Animist” είναι ένας βαρύς και αρκετά δυναμικός δίσκος και αυτό οφείλεται και στα όργανα που είναι μιξαρισμένα με τέτοιο τρόπο ώστε να είναι όλα έντονα και να βγαίνουν μπροστά όλα μαζί αλλά και στα φωναχτά και επιθετικά φωνητικά. Ταυτόχρονα, όμως, υπάρχουν πολλά μελωδικά κοψίματα όπου η ένταση πέφτει λίγο και οι κιθάρες και τα φωνητικά γίνονται πιο μελωδικά, όπως συμβαίνει συνήθως στο μοντέρνο metal.
Αυτό που όμως είναι πραγματικά ωραίο είναι το γεγονός πως οι Νορβηγοί έχουν καταφέρει να εμπλουτίσουν όλα τα τραγούδια τους με μια πολύ ωραία σκοτεινή ατμόσφαιρα, μια αίσθηση που ενδυναμώνεται και από την παραμόρφωση που υπάρχει στις κιθάρες αλλά και από τα φωνητικά που πέρα από φωναχτά και επιθετικά είναι και τραχιά και λίγο brutal. Σε πολλά σημεία, μάλιστα, η φωνή είναι και αυτή λίγο πειραγμένη και μοιάζει να είναι και αυτή παραμορφωμένη.
Και χάρη σε αυτή τη σκοτεινή ατμόσφαιρα υπάρχουν πολλά μέρη, κυρίως στα πιο mid-tempo και γρήγορα περάσματα κι εκεί που η μουσική έχει μια πιο progressive νοοτροπία, που η μουσική ακούγεται χαώδης, ενώ καμιά φορά οι μελωδίες της κιθάρας μοιάζουν παρανοϊκές. Υπάρχουν, μάλιστα, και κάποια αργά ατμοσφαιρικά περάσματα που σε συνδυασμό με ηλεκτρονικές μελωδίες δίνουν μια διαστημική αίσθηση.
Όπως είπα, το “Animist” δεν είναι ένας δίσκος που ακούγεται εύκολα και χαλαρά. Είναι ένας ιδιαίτερος δίσκος που έχει πάρα πολλά διαφορετικά στοιχεία, που έχουν αναμειχθεί με ωραίο τρόπο και χρειάζεται την απερίσπαστη προσοχή του ακροατή, ώστε να ανακαλύψει και να απολαύσει τη μουσική στο μέγιστο. Οι Octohawk έκαναν το βήμα παραπάνω, σε σχέση με τους δίσκους της Mammüth εποχής και μας παρουσιάζουν μια πολυεπίπεδη και σκοτεινή δουλειά. Αν αυτό δεν σας φοβίζει, τότε θα πρέπει οπωσδήποτε να ακούσετε το άλμπουμ. Νομίζω πως δεν θα χάσετε.
7/10
Μίνως Ντοκόπουλος
[email protected]
