To ‘In Crescendo’ είναι το τέταρτο studio άλμπουμ από τους Ιταλούς progressive-άδες Kingcrow και, καθώς αναφέρεται στις πληροφορίες του, ο ήχος του είναι επηρεασμένος από rock και metal μπάντες του είδους. Η σύγκριση της ατμοσφαιρικότητας της εν λόγω κυκλοφορίας με αυτήν των Pink Floyd ομολογώ ότι μέχρι και με ενόχλησε καθώς δεν υφίσταται παρά σε ελάχιστα σημεία, όπου εντοπίζεται αυτούσια, δηλαδή με αυθάδεια κοπιαρισμένη (βλέπε ‘Morning Rain’). Επιπλέον, ως γενική παρατήρηση, έχω να πω ότι μου άφησε την εντύπωση του ‘άδειου’, με τα riffs να επαναλαμβάνονται για αρκετά περισσότερη από την απαραίτητη ώρα, χωρίς να υφίστανται ουσιώδη εξέλιξη, πράγμα που προϋποτίθεται στην κατηγοριοποίηση ενός ήχου ως ‘progressive’. Δε λέω, τα riffs από μόνα τους είναι αρκετά –έως και πολύ- ενδιαφέροντα, αλλά δε ‘στέκονται’ χωρίς λίγη ‘κίνηση’ και ‘δράση’, έστω κι αν αυτή εντοπίζεται στα υπόλοιπα όργανα. Εκτός αυτού, η υφολογική ομοιομορφία ήταν κάτι που μου έλειψε κατά την ακρόαση του ‘In Crescendo’: το ένα κομμάτι μπορεί ν’ ακουγόταν σαν Opeth (ή kind of) και το επόμενο σαν ‘Pink Floyd-meets- Dream Theater’. Δεν υποστηρίζω, φυσικά, ότι δε θα βρείτε ενδιαφέροντα σημεία στο ‘In Crescendo’, αλλά είναι ‘κρυμμένα’ πίσω απ’ το πλήθος των μέτριων. Η προσωπικότητα της μπάντας ελάχιστα διαφαίνεται, γεγονός οφειλόμενο, όχι απαραίτητα σε έλλειψη ταλέντου από μέρους τους, αλλά στο ότι επιλέγουν, αντί να στηριχτούν στις δυνάμεις τους, να εφαρμόζουν ‘δοκιμασμένες’ συνταγές. Το πρόβλημα είναι, όμως, ότι στη μουσική η εκάστοτε ‘συνταγή’ μια φορά πετυχαίνει, ενώ οι προσπάθειες για μίμηση συνήθως προκύπτουν σε κακέκτυπα ή κορεσμό (ή και τα δύο). Αν εξαιρέσουμε την έλλειψη πρωτοτυπίας, όμως, θα βρεθούμε μπροστά σε μία πολύ προσεγμένη, από θέμα παραγωγής, δουλειά, που, ομολογουμένως, διαθέτει αρκετά αξιοσημείωτα στοιχεία συνθετικά, και δείγματα ότι μπορεί να εξελιχθεί σε κάτι πιο ιδιαίτερο σε περίπτωση που οι ίδιοι τολμήσουν να βάλουν λίγο από τον εαυτό τους στη δουλειά τους. Προσωπικά ξεχώρισα το εντεκάλεπτο ομώνυμο κομμάτι του άλμπουμ ως ένα επικό και μελωδικό τελείωμα (παραβλέποντας τα αυτούσια ‘Pain of Salvation’ σημεία). Εν τέλει, δε βρισκόμαστε ενώπιον της πιο πρωτότυπης progressive κυκλοφορίας, αλλά αν είστε fan του είδους μπορεί να σας ενδιαφέρει σαν άκουσμα!
6/10
Μαριάνθη Μακροπούλου
