Κάθε μήνα ο κύριος αρχισυντάκτας φροντίζει να μου δίνει και μια κυκλοφορία για φτυάρισμα οπότε δυο τινά συμβαίνουν: ή γνωρίζει τι ακριβώς συμβαίνει στο κεφάλι μου αυτή την εποχή και σου λέει κρίμα το παιδί που το έπαθε σε τέτοια ηλικία, που να τρέχει σε ψυχιάτρους, δώσ’ του ένα δισκάκι να εκτονωθεί ή ανήκει σε αυτούς που εκτιμούν τις τεράστιες καλλιτεχνικές μου δυνατότητες και προσπαθούν να με πείσουν να εκτεθώ στο κοινό. Όπως και να ‘χει την αγάπη μου και σειρά για θάψιμο αυτό το μήνα παίρνει ο κύριος Ulta Mantis Black και το πρώτο του ομώνυμο πόνημα. Ο εν λόγω κύριος λοιπόν είναι επαγγελματίας “αθλητής” αυτής της υπέροχης καρακίτς απάτης αμερικανιάς που ονομάζεται wrestling και εκ των ιδρυτών του Chikara wrestling federation ενώ το πραγματικό του όνομα αγνοείται. Πέραν των αθλητικών του δυνατοτήτων, τις οποίες δεν γνωρίζω, αποφασίζει να μας δείξει και τις μουσικές του παρουσιάζοντας αυτό το έπος των 13 και κάτι λεπτών και παίζοντας hardcore. Κομματάρες των 50 δευτερολέπτων, έπη των τριών ολόκληρων λεπτών, κάτι σαν βιομηχανικά φωνητικά, κάτι σαν κιθάρες σε μονότονος ρυθμούς, κλαμπατσιμπανοκοπανήματα, samplerakia – μπιμπλικάκια και 26 λεπτά ζωής χαμένα εν κατακλείδι (ναι κατάφερα και το άκουσα δυο φορές ολόκληρο!). Χιλιάδες μπάντες εκεί έξω “παίζουν” σαν τους Ultra Mantis Black και πολλές ακούγονται πιο επιθετικές. Τούτος εδώ μπορεί να είναι μαθημένος στην ψευτο-πάλη αλλά τούτο εδώ το “καλλιτέχνημα” έχει τον απάλευτο! Σουβέρ λοιπόν!!!
1/10
Πάνος Πρέντζας
