Οk, ένα album πρέπει να το χορταίνεις, να μην τελειώνει γρήγορα (μη θυμηθώ κάτι παλιά καφρο-thrash με κομμάτια 40 δευτερολέπτων!) και είναι λεπτή η γραμμή που οριοθετεί τη χόρταση με τη βαρεμάρα. Οι Ιταλοί Soul Of Steel με το 2ο τους album, το “Journey To Infinity”, μας δίνουν κάτι παραπάνω από μια ώρα μουσικής και μάλιστα πολύ ωραίας μουσικής, η οποία όμως, κατά την ταπεινή μου γνώμη, ποτέ δεν κορυφώνεται. Κάτι του λείπει από το να το χαρακτηρίσω κάτι παραπάνω από μέτριο προς καλό power metal album. Σίγουρα, πέρα από το κομμάτι των τυμπάνων, το πρώτο που κοιτάω όταν ακούω κάτι από το χώρο του metal, είναι τα φωνητικά. Ο τραγουδιστής εδώ (Gianni Valente) μοιάζει να έχει λίγο περιορισμένη έκταση (όχι σε φάση Blaze Bayley βέβαια!) ή, αν όντως το ‘χει, να προτιμά να μένει σε συγκεκριμένες νότες και σίγουρα χάνει πόντους το όλο αποτέλεσμα. Επίσης, η μεγάλη διάρκεια των κομματιών δίνει έδαφος για πολλά, πάρα πολλά κιθαριστικά μέρη και solos, όπως και για ήχο ΓΕΜΑΤΟ πλήκτρα σε όλη τη διάρκεια του album. Και το θέμα είναι ότι ενώ σε γενικές γραμμές υπάρχουν ενδιαφέροντες ιδέες, πάντα σκέφτεσαι ότι σε αφήνουν με τη γεύση του μισού. Και, είπαμε για τη μεγάλη διάρκεια; Α, ναι ε; Είπαμε ότι με τόσο μεγάλα κομμάτια, χάνεται όλη η ουσία (όχι γιατί χάνουν σε τεχνική, απλώς το ζορίζουν αρκετά) – ειδικά αν επαναλαμβάνεσαι μέσα από τα solos και τα (σχεδόν παρόμοια σε όλα τα τραγούδια) φωνητικά. Τώρα, ώρα για κακίες: ρε παιδιά, 4 (ναι, τέσσερις) μπαλλάντες/μπαλλαντοειδή σε ένα album;;;;;;;; “Fallen Angel”, “Portrait Of My Last Dream”, “Like A Memory”, “Neverland”… Εκτός κι αν θέλουν καθαρά να τα κυκλοφορήσουν ως singles, για να προωθήσουν τις πωλήσεις σε πιο ευρύ κοινό. Σε γενικές γραμμές, δεν είναι κακό, αλλά τίποτα αξιομνημόνευτο (εκτός κι αν θες να έχεις τα άπαντα του Ιταλικού power metal για συλλεκτικούς λόγους). Μάλλον πιο ενδιαφέρον για “κατέβασμα”, παρά για αγορά….
5/10
Στέλιος Παύλου
