Οι ταμπέλες ποτέ δεν μου άρεσαν, κλείνουν ένα καλλιτέχνη σε ένα καλούπι το οποίο πολλές φορές είναι πολύ “μικρό” για να περιγράψει το αποτέλεσμα της δουλειάς του. Έτσι συμβαίνει και εδώ με τους Sinistro. Το καλούπι είναι πολύ μικρό, το doom rock που θέλουν να τους φορέσουν δεν αρκεί.
Ένας απίστευτος ερωτισμός βγαίνει από την φωνή της Patrícia Andrade που απλά σε παρασέρνει. Η θλίψη έχει ενωθεί με τον ερωτισμό, θλίψη για όσα έχασες και όνειρα για όσα ελπίζεις. Όμορφο και μαγικό.
Από το rock σε ταξιδεύουν στο doom και στο metal αναμιγνύοντας ένα εντελώς ονειρικό ambient στοιχείο. Η φωνή της Patricia, εθιστική, γλυκιά, δυνατή. Ένα προσωπείο που δεν σταματά να μεταμορφώνεται ανάλογα το τραγούδι, ανάλογα την διάθεση, ανάλογα τους στίχους…
… όπου δυστυχώς δεν καταλαβαίνω τίποτα και αυτό είναι το παράπονο μου. Όλος ο δίσκος είναι στην μητρική τους γλώσσα, στα πορτογαλικά. Είναι κρίμα που απλά περιορίζεται ο δίσκος λόγω γλώσσας. Και δεν μιλάω από άποψη εμπορικότητας αλλά καθαρά σαν ακροατής που έχει ερωτευτεί αυτό που ακούει.
Πενήντα επτά λεπτά ενός συναισθηματικού ταξιδιού χωρίς μουσικά πλαίσια αλλά για μην ξεχνιόμαστε όσο αφορά τα πλαίσια , ναι υπάρχει ο ερωτισμός, η θλίψη, η μοναξιά αλλά υπάρχει και η δύναμη, τα riffs που απλά σε σκίζουν, ένας ογκόλιθος που απλά πέφτει και σε πλακώνει και στιγμιαία απλά ξεχνάς την Patricia και το ποσό εναλλακτικά μπορεί να ακούγεται… Και ίσως εκεί είναι η ομορφιά, στο πάντρεμα αυτό. Η βαθμολογία περιορίζεται στον παρακάτω βαθμό λόγω γλώσσας.
8/10
Δημήτρης Εμμανουήλ
[email protected]
