Ο δωδέκατος, αν δεν απατώμαι, δίσκος τον Necrodeath, κυκλοφορεί λίαν συντόμως! Πρόκειται για “παλιές καραβάνες” στο χώρο του thrash/death, και αναρωτιέμαι για ποιο λόγο μου εστάλη εμένα από τον καπετάνιο του Greek Rebels να κάνω αυτή τη παρουσίαση. Εν πάσει περιπτώσει, αφού τα παράπονά μου δεν έπιασαν τόπο, πάτησα το “play” έχοντας λάβει θέση άμυνας στο δωμάτιο, ενθυμούμενος το “ντάμπα ντούμπα” που θα ακολουθούσε.
Οι Necrodeath είχαν διαλύσει από το 1990 έως το 1998, όταν ο Marco πήγε στους Sadist, αλλά συνέχισαν εκ νέου αργότερα. Θεωρούνται από τις πλέον ποιοτικές μπάντες στο χώρο τους, με κυκλοφορίες που τιμούν το όνομά τους αλλά και το ιδίωμα που αντιπροσωπεύουν. Κινούμενοι στιχουργικά γύρω από το θέμα “βλασφημίας” κλπ, μουσικά – εμένα τουλάχιστον – μου φέρνουν σε μια μίξη Destruction, Slayer και λίγον από Deicide. Χωρίς να έχω εντρυφήσει στο συγκεκριμένο μουσικό παρακλάδι, τα πάνε πολύ καλά και στο θέμα παραγωγή και στο θέμα απόδοση.
Όσον αφορά τις συνθέσεις, αυτές στέκονται πολύ καλά για το συγκεκριμένο χώρο στον οποίο κινούνται. Γρήγορες ταχύτητες, thrash-o τύμπανα και μια φωνή που θυμίζει κακιά μάγισσα με φαρυγγίτιδα, είναι ένα καλό πρωινό και τον thrasher που σέβεται τον εαυτό του. Ο δίσκος αυτός θα ικανοποιήσει τους οπαδούς της μπάντας αλλά και όσους γουστάρουν extreme metal ήχους.
Μόνο για αυτούς, η βαθμολογία κυμαίνεται στοοοοοοοο….
8/10
Πολυδεύκης Ανδριαννός
athlos881@gmail.com
