Λατρεύω το death metal και ακόμα περισσότερο λατρεύω το ότι το 2020 δεν σταμάτησε να μας δίνει δολοφονικό death metal με το κιλό και οι κύριοι εδώ δεν αποτελούν εξαίρεση καθώς κόντεψα να διαλύσω τον αυχένα μου ακούγοντας τους. Είναι από τη Φινλανδία, μία χώρα η οποία συνεχίζει και σήμερα να μας δίνει τρομερά και παρ’ όλα αυτά υποτιμημένα σχήματα στο είδος.
Δημιουργήθηκαν το 2014 και αυτός ο δίσκος είναι ο τρίτος τους, κοινώς, δεν είναι τεμπέληδες. Πάμε τώρα να δούμε γιατί πρέπει να τους ακούσετε και να καταλάβετε γιατί κάνω λες και μου έβαλαν τη σύνταξη.
Το death metal τους είναι μια μίξη από Morbid Angel και Incantation αλλά με τη διαφορά ότι ακούγονται λες και έχουν κάνει το πρόγραμμα γυμναστικής του Schwarzenegger. Μιλάμε για ΤΟΣΟ ξύλο που δεν ξέρεις που να κρυφτείς. Και ο δίσκος δεν καθυστερεί, αντίθετα σε πιάνει με τη μία από το λαιμό και σε κολλάει στον τοίχο χωρίς να σταματάει την επίθεση μέχρι το τέλος. Εύλογα όμως θα πει κανείς πως έχουν βγει πάρα πολλές μπάντες στο είδος που απλά βαράνε και δεν κάνουν κάτι άλλο.
Τι κάνει λοιπόν αυτούς εδώ ξεχωριστούς; Αρχικά, έχουν πάρει τη βρωμιά και το χαοτικό παίξιμο των Incantation και τις πιο βίαιες στιγμές των Morbid Angel από τα “Altars Of Madness” και “Covenant” και τα έχουν προχωρήσει κατά πολύ. Αλλά παρ’ όλο το μακελειό που επικρατεί στις συνθέσεις, υπάρχει μουσικότητα. Τα τραγούδια έχουν δομές, κοψίματα, riffs τα οποία μπορείς να τα διακρίνεις παρά τη χαοτική παραγωγή, η οποία όμως δεν υποβαθμίζει τις συνθέσεις, αντίθετα εξυπηρετεί στην ατμόσφαιρα του δίσκου όπως άλλωστε και πρέπει.
Επίσης, ενώ το κυρίως χαρακτηριστικό του δίσκου είναι ότι σε χτυπάει αλύπητα, υπάρχουν μέσα στοιχεία που φανερώνουν μια ωριμότητα. Θα ακούσεις σε σημεία μελωδίες οι οποίες δίνουν στην κυκλοφορία αυτήν την παραπάνω ποικιλία που χρειάζεται για να ξεχωρίσει. Οι στίχοι δεν είναι οι καθιερωμένες βλακείες για σατανάδες και βία που πλέον προκαλούν γέλιο στην καλύτερη αλλά θίγουν κοινωνικά και ανθρώπινα θέματα όπως η κατάθλιψη και η αυτοκτονία, οπότε μπράβο τους και για το γεγονός ότι δεν παγιδεύτηκαν σε ένα από τα ηλίθια στερεότυπα της μουσικής αυτής.
Σε γενικές γραμμές, έχουμε ένα δίσκο ο οποίος φανερώνει μια μπάντα η οποία είναι 100% συνειδητοποιημένη και παρουσιάζει ώριμες συνθέσεις ενώ ταυτόχρονα δεν σταματάει το ξύλο παρά μόνο για να δώσει ακόμα περισσότερο ξύλο. Δεν ξέρω κατά πόσο σας αρέσουν οι Morbid Angel και οι Incantation, βασικά αν δεν σας αρέσουν δεν μπορώ να καταλάβω τι κάνετε με τη ζωή σας έτσι κι αλλιώς, αλλά αυτή εδώ είναι μια κυκλοφορία που ειλικρινά πρέπει να τσεκάρετε. Δεν έχω να πω κάτι άλλο, ήδη αναλώθηκα σε πολλά, απλά ακούστε!
8,5/10
Θοδωρής Κατσικονούρης
[email protected]
