Από όλα τα συγκροτήματα που έχουν υιοθετήσει μια Βίκινγκ αισθητική και θεματολογία, οι Enslaved πάντα μού έβγαζαν μια ξεχωριστή, περισσότερο φυσική και λιγότερο επιτηδευμένη φινέτσα (με εξαίρεση ένα μικρό project-άκι με το όνομα Bathory, έτσι για να μην χάσουμε τις παραδοσιακές αξίες με τις οποίες γαλουχηθήκαμε). Αυτό συνεχίζει να ισχύει και με την υπό εξέταση κυκλοφορία, ένα EP τεσσάρων κομματιών που μέσα σε δεκαοχτώ λεπτά καταφέρνει να διατηρήσει και να αναδείξει αυτό που κάνει τους Enslaved αυτό που ανέφερα στην αρχή της παραγράφου.
Καταρχάς, το “Caravans To The Outer Worlds” επιδεικνύει λύσσα αλλά και επιδεξιότητα από το πρώτο κιόλας λεπτό. Τυπικοί Enslaved, θα έλεγε κανείς και θα είχε δίκιο. Επειδή με έχει πιάσει το ποιητικό μου, όμως, θα πω επίσης ότι η όλη εμπειρία που ξεκινά με το που πατήσεις play μοιάζει πραγματικά με ένα καραβάνι που σε έχει πάρει και σε ταξιδεύει σε μακρινούς τόπους ή καλύτερα σε μια πληθώρα μουσικών προσμίξεων.
Έχουμε αρχικά το ομότιτλο κομμάτι του δίσκου, το οποίο όπως είπα προηγουμένως φροντίζει να προσφέρει μια γερή δόση της χαρακτηριστικής black metal τραχύτητας των Enslaved, αν και φυσικά δεν περιορίζεται μόνο σε αυτό. Θέλεις καθαρά φωνητικά και ένα πιο αργό tempo για να πάρεις μια ανάσα; Θέλεις ambient και ατμοσφαιρικά στοιχεία για να μεταφερθείς νοητά στη Σκανδιναβία; Έχεις από όλα. Μετά έρχεται και το δεύτερο κομμάτι, “Intermezzo I – Lönnlig Gudlig”, πλήρως instrumental, και αποτελειώνει ό,τι άρχισε το πρώτο.
Επειδή δεν περιοριζόμαστε μόνο σε αυτά, το τρίτο κομμάτι με τίτλο “Ruun II – The Epitaph” έχει τον πιο έντονο folk χαρακτήρα σε σχέση με τα υπόλοιπα της παρέας. Τέλος, το τέταρτο και τελευταίο κομμάτι του δίσκου “Intermezzo II – The Navigator” είναι ακόμη ένα instrumental κομμάτι που βασίζεται περισσότερο στην progressive οπτική των Enslaved, διατηρώντας κι αυτό όμως αισθητά folk παγανιστικά στοιχεία.
Δεν θα ήταν υπερβολή να πω ότι παρόλο που κάθε κομμάτι του EP είναι ιδιαίτερα ξεχωριστό και έχει τη δική του ταυτότητα και μουσικά πλαίσια στα οποία εντάσσεται, στο τέλος όλα αυτά μαζί καταφέρνουν να έχουν μια απολαυστική συνοχή και να μην εντάσσονται και σε κανένα πλαίσιο. Οι Enslaved στο κάνουν να ακούγεται απλό, καταλαβαίνεις όμως ότι δεν είναι καθόλου απλοϊκό και η αξία του έγκειται (και) σε αυτό.
8,5/10
Τζούλια Τσαγκάρη
jtsagari@yahoo.com