Καιρό είχαμε να πάμε προς της Πορτογαλίας τα μέρη και αυτή τη φορά θα πάμε στη Μαδέιρα για να επισκεφτούμε τους Karnak Seti. Δυστυχώς δεν είναι πολλά γνωστά για αυτούς παρόλο που φέτος έκλεισαν μια εικοσαετία ύπαρξης. Τα οχτώ πρώτα χρόνια δεν κυκλοφόρησαν ολοκληρωμένο δίσκο αλλά τέσσερα demos. Το πρώτο τους άλμπουμ ήρθε το 2009 με τίτλο “Scars Of Your Decay”, ενώ μετά ακολούθησαν τα “In Harmonic Entropy” του 2011 και το “The Distance That Made Us Cold” το 2016.
Μετά από τον τρίτο δίσκο οι Πορτογάλοι εξαφανίστηκαν και πάλι δισκογραφικά και χρειάστηκαν να περάσουν πέντε χρόνια, μέχρι να επιστρέψουν με το πρώτο EP της καριέρας τους, με τίτλο “Deadend”. Η αλήθεια είναι πως δεν είχα ακούσει πριν κάποια κυκλοφορία των Πορτογάλων και είναι επίσης αλήθεια πως το “Deadend” απέτυχε εντελώς να με εντυπωσιάσει ή έστω να κρατήσει το ενδιαφέρον μου. Το έχω ξαναγράψει πως έχω θέμα με τις γλυκανάλατες μελωδίες σε ένα δίσκο, ανεξάρτητα από το είδος που αυτός ανήκει κι εδώ αυτές οι μελωδίες δίνουν και παίρνουν.
Οι Karnak Seti ανήκουν στο χώρου του μελωδικού thrash/death αλλά στο “Deadend” είναι πραγματικά πολύ λίγες οι στιγμές που η μουσική ήταν είτε γρήγορη είτε βαριά και όταν υπήρχε ένα σημείο που οι ταχύτητες πήγαν να ανέβουν με ωραία γρήγορα και groove-άτα riffs, όπως στο “Sature”, αυτό δεν κρατούσε πολύ και οι ταχύτητές έπεφταν και πάλι, ακολουθούμενες από αδιάφορες μελωδίες.
Στο μεγαλύτερο μέρος του δίσκου τα φωνητικά ήταν πολύ πιο βαριά από τη μουσική, η οποία αναλώνεται κυρίως σε κάποια υποτυπώδη βαριά riffs και κάπως βαριά τύμπανα, ενώ είχα την αίσθηση ότι ο ρόλος της ήταν απλά συνοδευτικός στα φωνητικά, χωρίς να βγαίνει πραγματικά μπροστά. Ειδικά όταν γινόταν και αυτή μελωδική για να ταιριάζει με τα παντελώς αδιάφορα καθαρά μελωδικά φωνητικά, χανόταν το οποιοδήποτε ίχνος ενδιαφέροντος θα μπορούσε να υπάρχει από μέρος μου.
Το να υπάρχουν κάποια βαριά σημεία ή κάποια ελάχιστα up-tempo περάσματα δεν είναι αρκετά για να χαρακτηριστεί ένας δίσκος death ή thrash. Το μελωδικό το έχουν πετύχει αλλά με έναν εντελώς γλυκανάλατο και αδιάφορο τρόπο. Αλλά και όταν η μουσική παίρνει κάπως τα πάνω της και αποτινάσσει το μελωδικό στοιχείο από πάνω της, κινείται σε πολύ βασικά επίπεδα, χωρίς να προσφέρει κάτι το ουσιαστικό. Δεν ξέρω πως είναι οι ολοκληρωμένοι δίσκοι του συγκροτήματος αλλά μετά από αυτό, δεν θα κάτσω και να το ψάξω.
4/10
Μίνως Ντοκόπουλος
[email protected]
