Όσοι με γνωρίζουν, ξέρουν το απίστευτο κόλλημα που έχω με τους Γερμανούς και τον ίδιο τον Peter “Peavy” Wagner. Οι Rage ήταν η μπάντα που το 1989 με έβαλε στο τριπάκι του να ακούω heavy metal με το “Secrets In A Weird World”. Αυτή η περίοδος των Rage ήταν και η καλύτερη, με απανωτά χτυπήματα δίσκων, που μας άφηναν άφωνους (“Reflections Of A Shadow” , “Trapped”, “The Missing Link”). Η προσωπική μου άποψη είναι ότι το μεγαλύτερο λάθος ήταν η διάλυση του trio, αν και με την επόμενη σύνθεση οι Rage μας χάρισαν άλλα δυο αριστουργήματα, τα “Black In Mind” και “End Of All Days”, που ήταν σε διαφορετικό ύφος και στυλ.
Η προσχώρηση του βιρτουόζου Victor Smolski στους Rage – αν δεν κάνω λάθος πριν από δεκαπέντε χρόνια – έσωσε την παρτίδα μετά από τα πολλαπλά προβλήματα συνθέσεων στη μπάντα και έδωσε μια πνοή που χρειάζοταν οι Rage τη δεδομένη χρονική στιγμή. Δυστυχώς όμως, μετά και το “Speak Of The Dead”, οι Rage μας έδιναν μέτριους έως κακούς δίσκους, με αποκορύφωμα το “21”. Ήταν φανερό ότι ο Smolski και ο Peavy δεν μπορούσαν να συνυπάρξουν πλέον. Κάπου εκεί ο Peavy έκανε την κίνηση με τους Refuge, τη χρυσή σύνθεση των Rage και η αποχώρηση του Smolksi και του Hilders ήταν μάλλον θέμα χρόνου.
Οι αντικαταστάτες τους, ο Marcus Rodríguez (κιθάρα) και ο δικός μας Βασίλης “Lucky” Μανιατόπουλος, έδωσαν και πάλι πνοή στο πνευματικό παιδί του Peavy αλλά και ελπίδα στους οπαδούς των Rage, που είχαν απογοητευτεί με τις τελευταίες τους προσπάθειες. Το “The Devil Strikes Again”, δεν μπορούσε να έχει καλύτερο τίτλο, αφού όντως οι Rage επιστρέφουν δυνατά στον ήχο που ήταν ο πιο επιτυχημένος εμπορικά, στον ήχο του “Black In Mind”.
Φυσικά, δεν περιμένω να νομίζετε ότι θα ακούσετε κάτι το καινούργιο και το πρωτότυπο από τους Rage στο “The Devil Strikes Again”. Οι Rage δεν ανακαλύπτουν τον τροχό αλλά παράγουν ένα δίσκο ο οποίος είναι πολύ καλύτερος από τις τελευταίες αηδίες που είχαμε ακούσει από αυτούς. Επιτέλους οι ταχύτητες επιστρέφουν με το ομώνυμο κομμάτι και το “Back on Track”, οι ρεφρενάρες για τις οποίες περιμέναμε να ακούσουμε και πάλι έχουν επιστρέψει με τα “The Final Curtain” και “The Dark Side Of The Sun” αλλά και τα thrash metal στοιχεία είναι παρόντα με τα “War” και το “Ocean Full Of Tears” (ίσως το καλύτερο του δίσκου). Γενικά ο δίσκος, αυτό που έχει να δώσει είναι πολύ δυνατά θέματα και πάνω από όλα μελωδία.
Όσον αφορά τον Peavy, ακούγεται αναγεννημένος φωνητικά, επιτέλους τον ακούμε με όρεξη να τραγουδάει τα μελωδικά ρεφρέν με τα οποία έφτιαξε και την ιστορία των Rage. Σε αρκετές περιπτώσεις, τον ακούμε και πάλι να ανεβαίνει σε υψηλότερες νότες, κάτι που με χαροποίησε ιδιαιτέρως. Όσον αφορά τις κιθάρες του Marcus, πραγματικά τι να πει κανείς. Εκπληκτικά μελωδικά solo, δυνατά riffs και μια νοοτροπία του «παίζω για την μπάντα» και όχι για τον εαυτό μου και με εξερευνητική διάθεση στα γεμίσματα που κάνει, αφού κάθε φορά που ακούς το δίσκο, ανακαλύπτεις και καινούργια πράγματα στο παίξιμό του.
Ο δικός μας Lucky έχει δέσει τα κομμάτια με τον Peavy, κάνοντας ένα πολύ στιβαρό και δυνατό rhythm section και φυσικά ανεβάζει αρκετές φορές την ταχύτητα. Δεν έχω να πω κάτι άλλο, οι Rage επέστρεψαν επιτέλους. Δεν ξέρω τι θα γίνει με την επόμενη δισκογραφική τους δουλειά ή για πόσο καιρό θα είναι φρέσκα αυτά που θα μας δίνουν, το μόνο που ξέρω είναι ότι το “The Devil Strikes Again” είναι ένα πολύ καλός δίσκος ο οποίος θα ικανοποιήσει όλους τους οπαδούς των Rage (και όχι του Smolski) αλλά και σε όσους αρέσει το μελωδικό heavy/thrash metal. The devil strikes again, indeed.
8/10
Δημήτρης Σταύρος
[email protected]
