Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι οι Γερμανοί θρύλοι του power metal Rage κατάφεραν να κυκλοφορήσουν τον εικοστό πρώτο δίσκο της καριέρας τους που απλά φέρει τον αριθμό ως τίτλο. Από το 1983 που ιδρύθηκαν ως Avenger (μετονομάστηκαν σε Rage το 1985) έχουν χαρίσει στους οπαδούς τους ουκ ολίγες δισκάρες! Ποια να πιάσεις και πια να αφήσεις στην άκρη….
Το album ξεκινάει με το intro “House Wins” με ήχους από κάποια χαρτοπαικτική λέσχη και σβήνει με ένα α-λα “XIII” συναίσθημα και το διαδέχεται το “Twenty One”, ένα κομμάτι που είναι από τα σήματα κατατεθέν της μπάντας και σίγουρα θα είναι το εναρκτήριο στις επερχόμενες συναυλίες. Επιθετικό στην αρχή με λυρικό ρεφραίν όσο δεν πάει και απαιτούμενη τραχύτητα που σε εγκλωβίζει από την αρχή και θες να κάνεις headbanging. Όσο για τον Victor Smolski, ξεκίνησε από νωρίς ο θεόθεος να κάνει επίδειξη του πόσα καντάρια κιθάρα ξέρει (οι φίλτατοι κιθαρίστες που διαβάζουν το άρθρο καλά θα κάνουν να ψάξουν να βρουν το instructional DVD του).
Επόμενο στο δίσκο έρχεται το δικό μου αγαπημένο “Forever Dead”, ένα κομμάτι το οποίο θα μπορούσε να υπάρχει στο track list του “Unity”, αφού σαν σύνθεση είναι δίδυμο αδερφάκι του “Down”. Το φέρνει πολύ κοντά στο μυαλό το όλο συναίσθημα. Το “Feel My Pain” έρχεται να σε συνεπάρει με ένα εκπληκτικό κιθαριστικό intro το οποίο σε μαγεύει. Ίσως να είναι η πιο hard rock σύνθεση του δίσκου (στην βάση και μόνο, διότι και τα δίκασα υπάρχουν), γεμάτη από πολύ ωραίες μελωδίες που σου μένουν στο μυαλό. Ένα ρεφραίν το οποίο είναι ευκολομνημόνευτο και θα το θυμάσαι ενώ το κομμάτι κλίνει με ένα solo hard rock για να το διαδεχθεί το “Serial Killer”, όπου το κοριτσάκι στην εισαγωγή σε βάζει στο κλίμα. Ακουστικές κιθάρες εναλλάσσονται με ηλεκτρικές και πάλι μου φέρνει στο μυαλό ένα “Unity”/“Soundchaser” συναίσθημα (άλλωστε έτσι πάει και το μεγαλύτερο μέρος του δίσκου).
Στο “Psycho Terror” κυριαρχεί το μεγαλεπήβολο mid-tempo riff του στην αρχή και εδώ μας δείχνουν ξεκάθαρα ότι το κομμάτι αυτό εδώ ακολουθεί την φιλοσοφία συνθέσεων του προηγούμενου τους δίσκου, “Strings To A Web”. Ρεφραίν αγαπησιάρικο – ευκολομνημόνευτο συναντάμε και εδώ αφού ο Peter “Peavy” Wagner είναι μεγάλη «μαφία» και αυτά τα έχει στο «τσεπάκι». Συνέχεια με το “Destiny” όπου αυτό δηλώνει αδερφάκι του “All I Want” από το “Unity” ενώ στο “Death Romantic” που ακολουθεί ίσως είναι ένα εκ των δυο fillers του δίσκου μαζί με το “Black And White” μιας και δεν με ενθουσίασαν και τόσο.
Το αντίθετο συνέβη με το “Concrete Wall” όπου τα δίκασα του Andre Hilgers παίρνουν φωτιά και πάλι! Τραχύτητα και ξύλο επανέρχονται και συνδυάζονται με μανία ώστε το headbanging να επιστρέψει. Ο δίσκος κλείνει με το “Eternally”, αργόσυρτα και όπως αρμόζει σε ένα κομμάτι που μπορεί να θεωρηθεί από πολλούς και power ballad. Άψογη παραγωγή και άψογο layout το οποίο επιμελήθηκε ο χαρισματικός Felipe Machado Franco συντελούν στο καταπληκτικό αυτό άλμπουμ, μιας και τα “Speak Of The Dead” και “Carved In Stone” τα αφήνουν χιλιόμετρα πίσω ενώ κοντράρουν στα ίσα το “Strings To A Web”, μόνο που κατά την προσωπική μου άποψη το “21” είναι καλύτερο. Το μόνο που έχω να πω είναι επισκεφθείτε κάποιο δισκοπωλείο ώστε να το αποκτήσετε! Δεν θα το μετανιώσετε καθόλου.
8,5/10
Νίκος Σιγλίδης
[email protected]
