Μεγάλη μουσικομάνα πόλη το Γκέτεμποργκ. Αν ξεκινήσω ν’ απαριθμώ τις σημαντικές μπάντες που έχει βγάλει αυτή η πόλη θα νυχτώσουμε. Άρα είναι μεγάλη και βαριά η κληρονομιά που καλείται να σηκώσει κάθε νέα μπάντα που κατάγεται από εκεί. Οι Miasmic Theory παραλίγο να γίνουν ένα με το πάτωμα όταν κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους “Sound of Desperation” το 2012, ένα ομολογουμένως μέτριο άλμπουμ που δεν ικανοποίησε ούτε στο ελάχιστο τις προσδοκίες που έχει κάποιος για μια μπάντα από το Γκέτεμποργκ. Να όμως που στο φετινό ολόφρεσκο ομώνυμο δεύτερο άλμπουμ τους, καταφέρνουν να διαγράψουν τα κακώς κείμενα και να διεκδικήσουν το μερίδιο επιτυχίας που τους αναλογεί. Η συνταγή είναι απλή, αλλά εκεί βρίσκεται και η δυσκολία της. Κατ’ αρχήν, παίρνουν βασικά στοιχεία από τους υπέρτατους At The Gates, όχι όμως αυτούσια αλλά περασμένα από το thrash πρίσμα των θεών The Haunted έτσι ώστε να ταιριάζει καλύτερα με τον thrash προσανατολισμό της μουσικής τους. Στη συνέχεια αποφασίζουν να βάλουν και αρκετό groove, και ποιος άλλος το κάνει καλύτερα τα τελευταία χρόνια; Φυσικά η απάντηση είναι Lamb Of God και είναι το τρίτο μεγαθήριο που θα συναντήσει κάποιος στ’ αυλάκια (sic) αυτού του δίσκου. Το άλλο σημαντικό στοιχείο που έχει ο συγκεκριμένος δίσκος, είναι ο ογκώδης ήχος, σήμα κατατεθέν της πόλης τους, αν και σε κάποια σημεία χρειαζόταν λίγο γυαλισματάκι. Από κει και πέρα, μιλάει το ταλέντο της μπάντας, με τις επιρροές να αφομοιώνονται και να μην τους πνίγουν, και στο βασικό μείγμα τοποθετούν δικά τους στοιχεία, ίσως όχι τόσο χτυπητά και χαρακτηριστικά αλλά εντάξει, ουσιαστικά αρχή είναι ακόμα. Οκτώ τραγούδια σε τριάντα λεπτά δείχνουν την αποστροφή της μπάντας σε μεγάλες δομές και την προτίμησή τους σε πιο in-your-face καταστάσεις, δημιουργώντας απλά αλλά συμπυκνωμένα τραγούδια που έχουν πολύ ζουμί μέσα τους. Εν κατακλείδι, οι Miasmic Theory παρουσιάζουν όλα τα συμπτώματα υποσχόμενης μπάντας, αποτινάζοντας από πάνω τους την μετριότητα του ντεμπούτου τους και κοιτάζοντας με αισιοδοξία το μέλλον.
7.5/10
Νίκος Κεφαλίδης
