O δίσκος έρχεται από τη Ρώμη και οι Evershine μου φάνηκε πως ετοίμασαν μια δουλειά που φαίνεται να προσπαθεί να «τιθασεύσει» όλου του είδους τα κοινά. Συγκεκριμένα, παίζουν hard rock σε μια symphonic βάση, προσπαθώντας να συνδυάσουν στοιχεία λες και θέλουν να πιάσουν τον παλμό να και να αρέσουν σε διαφορετικού στυλ ακροατές. Θεωρώ ότι το δυνατό τους σημείο είναι ο ήχος. Αλλά και από θέμα παραγωγής και προσωπικής δουλειάς του συγκροτήματος είναι σε πολύ καλό επίπεδο. Νομίζω ο κύριος λόγος που ενοχλήθηκα είναι επειδή εν τέλει δεν βρήκα κάτι ιδιαίτερο στη μουσική τους. Και πάλι επαναλαμβάνω ότι μου φάνηκε το στυλ τους κάπως από εδώ και από εκεί. Κατά τα προσωπικά μου γούστα, οι Evershine μου φάνηκαν πολύ πιο χαρούμενοι από ό, τι θα μπορούσα να ανεχτώ. (Κάποιες φορές μπορεί και να υπέφερα για αυτό κατά την ακρόαση του άλμπουμ). Όσο για τα φωνητικά, είναι σωστά μέχρι εκεί που μου είναι δυνατόν να σκεφτώ αλλά και πάλι δε βρήκα κάτι σε αυτά για να ενθουσιαστώ. Ο βαθμός είναι τόσος ώστε να δηλώσω ότι πολλά βρήκα, αλλά ακόμη άλλα τόσα μου έλειψαν.
5/10
Ήλια Τσάρα
