Το progressive death metal είναι ανοιχτό σε ερμηνείες, στην επίπλασή του, σε επιρροές και στη διαμόρφωση του ήχου του, γι’ αυτό και όταν έχει πέσει στα κατάλληλα χέρια μας έχει προσφέρει απίστευτα αριστουργήματα αλλά επειδή η ισορροπία σε αυτό το είδος είναι πολύ λεπτή, μας έχει προσφέρει και μπόλικες πατάτες. Και με τους Neon Zeon, μιας και δεν υπάρχουν πουθενά διαθέσιμα στοιχεία εκτός από αυτά που μας πρόσφεραν οι ίδιοι, φοβήθηκα έντονα ότι πρόκειται για τη δεύτερη περίπτωση.
Ευτυχώς δε συνέβη κάτι τέτοιο, αν και παράλληλα απέχει πολύ από το να πλησιάσει έστω να χαρακτηριστεί αριστούργημα. Οι ίδιοι αναφέρουν ως επιρροές τους Meshuggah, Metallica, Mayhem, System Of A Down, Eisregen και Cannibal Corpse. Ένα ομολογουμένως ετερόκλητο και φαινομενικά ασύνδετο μίγμα, το οποίο όμως οι Γερμανοί καταφέρνουν να το κάνουν να μην ακούγεται σαν τσίρκο. Και ναι, ίσως καταλάβατε ότι ουσιαστικά πρόκειται για progressive death με στοιχεία από black.
Όπως και να ‘χει πάντως, το album δεν έχει κάτι το αξιομνημόνευτο που να σου χαράσσεται στη μνήμη, πέρα από δυο-τρεις ενδιαφέρουσες στιγμές. Οι συνθέσεις, όσο καλοστημένες κι αν είναι, δε διαθέτουν το απαραίτητο επίπεδο των ιδεών για να ξεχωρίσουν, κάτι που ειδικά σε αυτό το είδος είναι απαραίτητο, μιας και ο δύστροπος χαρακτήρας του σε συνδυασμό με το εύπλαστο εύρος που διαθέτει, έχουν ανεβάσει τον πήχη πολύ ψηλά για τα επίδοξα συγκροτήματα που θέλουν να ξεχωρίσουν. Πλέον απαιτείται είτε να υπάρχουν φιλόδοξες, επεκτατικές και λιγάκι ιδιοφυείς ιδέες ή σημαντικά υψηλό επίπεδο συνθέσεων.
Και οι Γερμανοί δε διαθέτουν κάτι από αυτά, παρά μόνο μια ένδειξη ότι σε δυο-τρία σημεία υπάρχουν τέτοιες δυνατότητες. Για ικανότητες δεν το συζητάω, σήμερα πλέον είναι είδηση αν υπάρξει μουσικός χωρίς ικανότητες αλλά ακόμα κι αυτό έχει ανεβάσει τον πήχη στο να προσπαθείς να ξεχωρίσεις από τους υπόλοιπους. Οι δυνατότητες υπάρχουν αλλά έχουν ακόμα να διανύσουν πάρα πολύ δρόμο μέχρι εκεί.
5/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
