A Light In The Dark ονομάζεται το solo project του Ρώσου Bogdan Makarov, με την τελευταία του κυκλοφορία, να ονομάζεται “Insomnia”. Σε γενικές γραμμές είναι μία πολύ σύγχρονη gothic δουλειά, που όμως έχει πάρα πολλά στοιχεία και σημεία στο album που άνετα θα μπορούσαν να παιχτούν σε trance parties. Το album λοιπόν, που κυκλοφόρησε νωρίτερα αυτόν τον μήνα, αποτελεί το πέμπτο ολοκληρωμένο μέρος της σταδιοδρομίας του Bogdan.
Θα έλεγα πως πραγματικά, ακούγοντας το album γύρισα πίσω στο γυμνάσιο. Δεν ξέρω γιατί ακριβώς, ίσως γιατί παρά τα brutal φωνητικά, την μουσική δεν την λες και ακριβώς σκληροπυρηνική, τουλάχιστον όχι παντού. Το πρώτο κομμάτι είναι τρομερά ατμοσφαιρικό. Ξεκινά πολύ απαλά και παρ’ ότι δεν το περίμενα με τίποτα, τα βαριά φωνητικά του ταιριάζουν τρομερά πολύ. Το ίδιο έχω να πω και για το δεύτερο κομμάτι, έχοντας μόνο να προσθέσω το πόσο ωραία είναι και οι γυναικείες αρμονικές που έχουν μπει και όλα αυτά, πόσο κολλάνε με κάποιο άγνωστο τρόπο, με τα trance μέρη του τραγουδιού.
Στο τρίτο κομμάτι ο τυπάς δίνει πιο πολύ πόνο, παρ’ ότι με μπέρδεψε στην αρχή με την χαλαρή του εισαγωγή. Ωστόσο είναι και αυτό γεμάτο με beat-άκια, τα οποία σε όλο το κομμάτι εναλλάσσει με μουσικά όργανα. Πραγματικά για κάποιο λόγο με ενθουσιάζει πάρα πολύ το πόσο καλά έχει μπλέξει αυτά τα δύο. Εντάξει, στο τέταρτο κομμάτι φαίνεται και ο πιο pop και r&b χαρακτήρας του δίσκου. Δεν κρύβω πως κατά βάθος μου θύμισε και λίγο Joji (για τους λίγους εκλεκτούς που τον ξέρουν). Έπειτα, στο επόμενο, ξαναπέφτει η διάθεση και το γυρνάμε σε core (κλασσικά με λίγο trance γιατί έτσι) αλλά ναι, ΟΚ, συμπαθητικό κομμάτι.
Επόμενο, ένα σχεδόν εξ’ ολοκλήρου οργανικό κομμάτι και το μόνο τέτοιο μέσα σε όλο το album και παρ’ όλο που δεν τα προτιμώ, έκατσα να το ακούσω πολύ ευλαβικά. Και τέλος…το απόλυτο γυμνάσιο. Το απόλυτο core. Στην αρχή τουλάχιστον, μετά φτιάχνει λίγο το πράγμα. Πραγματικά παιδιά δεν ξέρω πως και γιατί, αλλά αυτό το album θα είναι στάνταρ κάτι που θα ακούω από εδώ και πέρα.
Παραδέχομαι όμως πως είναι για πολύ ιδιαίτερους ακροατές, δηλαδή είτε είναι ό,τι πρέπει για κάποιον που ξέρει ήδη πως του αρέσουν η μελαγχολική μουσική αλλά τη βρίσκει και με λίγο trance, είτε είναι για αυτόν τον φίλο μας που ακούει μόνο beat-άκια και απλά ζητάει να του δείξουμε «κάτι metal». Που και πάλι metal δεν το λες. Το λες όμως κάτι κατάλληλο για χαλάρωση όταν δεν θες να ακούσεις κάτι πολύ δυνατό.
7,5/10
Μαρία Κανελλάκη
m[email protected]
