Από εκεί που δεν είχα ξανακούσει νότα από μπάντα της Ινδίας, όλο και κάποια θα έρθει κάθε μήνα για κριτική. Στην αρχή βέβαια διάβασα Amorphis και απόρησα πώς γίνεται να κυκλοφόρησαν κάτι καινούριο χωρίς να το πάρω χαμπάρι, αλλά νομίζω ότι πολλοί θα πάθουν το ίδιο με εμένα. Το εξώφυλλο έτσι κι αλλιώς δείχνει τη χαώδη διαφορά μεταξύ των δύο συγκροτημάτων.
Το power trio των Amorphia ξεκίνησε την πορεία του το 2012, αλλά του πήρε μερικά χρονάκια μέχρι να κυκλοφορήσει υλικό. Αυτό ήρθε στη μορφή του “Arms To Death” το 2018 με το απαράδεκτο εξώφυλλο. Εδώ μας παρουσιάζουν το δεύτερο full-length album τους, το οποίο κινείται σε (τι άλλο;) thrash metal μονοπάτια.
Οχτώ κομμάτια θα βρούμε στο “Merciless Strike” με διάρκεια τριάντα πέντε λεπτών. Βασικά και ένα μόνο να έβαζαν, το ίδιο θα έκανε. Το ίδιο ακριβώς πράγματα ακούγεται από την αρχή μέχρι το τέλος. Γρήγορο thrash με ξερά riffs, φωνακλάδικα φωνητικά και υπερβολικά μονότονο και ανέμπνευστο drumming.
Τα τραγούδια, πέρα από κάποια κοψίματα και γεμίσματα, δεν έχουν να προσφέρουν κάτι περισσότερο. Είναι ακριβώς το ίδιο «τούπα-τούπα» το ένα μετά το άλλο και το σημαντικότερο είναι ότι υστερεί από άλλες παρόμοιες περιπτώσεις. Μάλιστα, σύντομα κιόλας καταντάει κουραστικό και έμεινα να περιμένω μπας και ακούσω κάτι διαφορετικό το οποίο θα με βγάλει από τη μονοτονία.
Μάταια όμως, αφού οι Amorphia ήθελαν να κινηθούν προς ένα συγκεκριμένο μονοπάτι. Σεβαστό, αλλά δε νομίζω ότι θα μπορέσει να τους πάει πουθενά η συγκεκριμένη νοοτροπία. Βέβαια, νωρίς είναι ακόμα, οπότε δεν ξέρει κανείς τι θα μας δώσουν στο μέλλον. Και άλλες μπάντες ξεκίνησαν τόσο μονοδιάστατα όπως αυτοί και εξελίχθηκαν σε κάτι τελείως διαφορετικό.
Ταιριαστή παραγωγή υπάρχει, ωραίος ο ήχος στην κιθάρα, καλές ιδέες έχουν, οπότε το μόνο που μένει είναι να δώσουν μεγαλύτερη βάση στη σύνθεση των τραγουδιών. Ένα μέτριο αποτέλεσμα με ελπίδες για κάτι περισσότερο στην επόμενη δουλειά τους.
5,5/10
Γιώργος Τερζάκης
geo.terzakis@gmail.com
