Νέος διπλός δίσκος από τους γνωστούς και μη εξαιρετέους Bonfire αλλά επειδή υπάρχετε και εσείς εκεί έξω που δεν τους γνωρίζετε θα σας δώσω ένα σύντομο βιογραφικό, για να καταλαβαίνετε και τι διαβάζετε. Ξεκίνησαν το 1972 στη Γερμανία ως Cacumen ενώ το 1986 έγινε η αλλαγή του ονόματος σε Bonfire. Αλλαγές με το τσουβάλι έχουν γίνει όλα αυτά τα χρόνια στη σύνθεση της μπάντας και πλέον αποτελούνται από τους Alexx Stahl στα φωνητικά, Hans Ziller (ο οποίος είναι και το μοναδικό ιδρυτικό μέλος) και Frank Pané στις κιθάρες, Ronnie Parkes στο μπάσο και Tim Breideband στα τύμπανα.
Η δισκογραφία τους είναι αρκετά πλούσια αφού μιλάμε για δεκαοχτώ συνολικά full-length albums με το “Roots” να διαδέχεται το “Fistful Of Time” ενώ έχουν κυκλοφορήσει και αρκετές συλλογές, live albums, DVDs κλπ. Εμείς όμως τώρα θα ασχοληθούμε καθαρά και μόνο με το “Roots” αφήνοντας στην άκρη τα χρόνια ύπαρξης στον χώρο. Δε θα σώσουν την κατάσταση άλλωστε.
Είκοσι τέσσερα κομμάτια λοιπόν έχουμε στους δίσκους. Δεκαεννιά παλιά και αγαπημένα αλλά στη σχεδόν ακουστική τους εκδοχή όπως για παράδειγμα τα “American Nights”, “Let Me Be Your Water” και πέντε ολοκαίνουργια. Διαρκούν κοντά δυο ώρες και μπορώ να πω ότι από ένα σημείο και έπειτα με κούρασε τόσο πολύ. Άμα το ακούς με δόσεις, παλεύεται αλλά συνεχόμενο δίωρο όχι. Για να μπορέσω να γράψω αυτό το κείμενο, αφιέρωσα δύο μέρες στην ακρόαση του δίσκου.
Την πρώτη φορά και για λόγους ανωτέρας βίας, το άκουσα με δόσεις. Μπορώ να πω ότι από τότε έδωσε σημάδια πως θα βαρεθεί η ψυχούλα μου. Όταν πλέον το άκουσα κανονικά, απλά επιβεβαιώθηκα. Θα εξηγηθώ για να μην παρεξηγηθώ.
Είναι πολύ ωραία τα ακουστικά κομμάτια γενικά. Ίσα ίσα προτιμώ πολύ περισσότερο κάποια ακουστικά από τα πρωτότυπα. Παρόλο που τα συγκεκριμένα δεν είναι εντελώς ακουστικά και έχουν αρκετά στοιχεία του σκληρού ήχου, δεν είναι για πολλή ώρα. Αν ήταν μόνο τα δεκατέσσερα ή έστω μόνο τα δέκα (ναι τι;) ίσως να ήταν πιο ανεκτό στο άκουσμα. Πολύ καλή η μελωδία αλλά χάνει υπερβολικά από την ποσότητα. Στα φωνητικά δε θα σταθούμε καθόλου γιατί είναι τα γνωστά φωνητικά του Stahl.
Για να τελειώνουμε λοιπόν, δεν έχει γίνει κακή δουλειά. Από άποψη μελωδίας, φωνητικών και παραγωγής είναι εντάξει. Εκεί που χάνει είναι ξεκάθαρα η ποσότητα καθώς θα μπορούσαν να έχουν επιλέξει λιγότερα κομμάτια. Επίσης, πέρυσι έβγαλαν album ρε παιδιά, δηλαδή ήμαρτον. Να ήταν ολοκαίνουργια κομμάτια να πω πάει στο καλό. Τώρα όμως σαν ξαναζεσταμένο φαγητό είναι.
6/10
Χριστίνα Γιαννούλη
giannouli.christina3@gmail.com
