Είμαι τις σχολής που πιστεύει ότι ο δεύτερος δίσκος εντός συγκροτήματος είναι και ο πιο σημαντικός στην καριέρα του. Έχοντας αυτό στον νου μου και σκεπτόμενος το γεγονός ότι οι Βολιώτες Silent Winter είχαν να ξεπεράσουν μια εξαιρετική δουλειά, έβαλα να ακούσω το δεύτερο πλήρες album τους.
Το “Circles Of Hell” είχε σκάσει σαν βόμβα στην σκηνή πίσω στο 2019. Ένα album που έκανε πολύ κόσμο να ξαναγαπήσει το ευρωπαϊκό power metal όπως αυτό είχε χαραχτεί μέσα από τους Helloween και αργότερα τους Stratovarius. Μπορεί το 2020 να έκοψε κάπως τα φτερά του σχήματος, μιας και η συναυλιακή του δραστηριότητα πήγε περίπατο λόγω Covid-19, όμως το σχήμα δεν έμεινε άπραγο. Σε μια κίνηση πολύ ενδιαφέρουσα και μάλλον μοναδική για τα ελληνικά δεδομένα, κυκλοφόρησε όχι ένα αλλά δύο 7” καθώς και αρκετό merchandise που κράτησε το όνομα του δίκαια στην δημοσιότητα.
Πάμε όμως στα του “Empire Of Sin”. Η αλήθεια είναι ότι δεν μπήκα απροετοίμαστος στην ακρόαση του μιας και ήδη είχα ακούσει από καιρό κάποια από τα κομμάτια του. θα μπορούσα να περιγράψω το album απλά σαν πιο «ώριμο» σε σχέση με τον προκάτοχό του. Και εξηγούμαι.
Το εναρκτήριο “Gates Of Fire” είναι το πρώτο video που πλέον όλοι έχουμε ακούσει, όμως για εμένα δεν είναι και το πιο δυνατό του album. Καταλαβαίνω όμως την επιλογή του μιας και μπαίνει με μεγάλο γκάζι και είναι ό,τι πρέπει για ξύλο, ειδικά με το σχεδόν punk riff του! Από εκεί και πέρα το συγκρότημα πατά στην κλασική του συνταγή. Μια δόση Helloween, μια δόση Stratovarius. Ναι, έτσι κυλά το album. Το πρώτο πραγματικό hit έρχεται με το τρίτο κομμάτι το οποίο είναι το “Shout”, με το εμπορικότατο refrain του.
Αδύναμες στιγμές δεν υπάρχουν, θα ήταν αδικία να χαρακτηρίσω κάποιο από τα τραγούδια σαν filler. Αγάπησα το “Hunter’s Oath” που θα μπορούσε να είναι το δικό τους “4th Reich” (ειδικά όπως ανοίγει), ενώ απόλαυσα πολύ και το καρα-Helloween “Mirror”. Εκεί όμως που πραγματικά το συγκρότημα δίνει ρέστα είναι στο μεγαλύτερο διάρκεια ομώνυμο κομμάτι που τολμώ να πω χωρίς να θέλω να φανώ ιερόσυλος ότι θα μπορούσε να είναι το δικό τους “Keeper…”. Ανοίγει ατμοσφαιρικά και εξελίσσεται σε ένα mid-tempo ύμνο. Το album κλείνει με την διασκευή στο “Leave A Light On” της θεάς Belinda Carlisle, το οποίο το βρήκα αρκετά καλό αν και σαν προσωπικό κόλλημα θα ήθελα να ακούσω μετά το solo το κλασικό θέμα του με τα πλήκτρα έτσι για την τσαχπινιά.
Το “Empire Of Sins” θέλει τον χρόνο του. Δεν είναι τόσο πιασάρικο μπορώ να πω όσο ο προκάτοχός του, όμως βρήκα τον εαυτό μου να το απολαμβάνω όλο και πιο πολύ με κάθε ακρόαση. Είναι ένα album που δείχνει ότι το συγκρότημα δεν ήταν ένα πυροτέχνημα από αυτά που δυστυχώς μας έχει συνηθίσει η χώρα μας και δικαιούται να διεκδικήσει πολλά εντός και εκτός συνόρων. Τώρα να είχα και το βινύλιο ήδη καλά θα ήταν…
9/10
Μιχάλης Νταλάκος
mdalakosreports@gmail.com
