Το πρώτο hard rock χαστούκι της χρονιάς είναι γεγονός. Η επιστροφή των W.E.T. στα δισκογραφικά δρώμενα έκανε πολλούς οπαδούς της σκληρής μουσικής να χαρούν. Εξάλλου μιλάμε για ένα συγκρότημα που μέχρι την σήμερον ημέρα μας έχει δώσει εξαιρετικές δουλειές.
Να θυμηθούμε όμως ποιοι είναι οι W.E.T.; Οι τρεις βασικοί συντελεστές τους είναι ο Robert Säll (κιθάρες, Work Of Art), ο Erik Mårtensson (κιθάρες, Eclipse) και ο Jeff Scott Soto (φωνή, Talisman) και ναι το όνομα προέρχεται από τα αρχικά των τριών αυτών σχημάτων. Θα μου πείτε ότι αυτή δεν είναι η μοναδική φορά που μεγάλοι μουσικοί δημιουργούν super groups και ουκ ολίγες από αυτές τις περιπτώσεις καταλήγουν σε παντόφλες. Δεν ισχύει όμως το ίδιο με τους W.E.T. που αν μη τι άλλο μας έχουν δώσει δισκάρες στο παρελθόν.
Ο τέταρτος δίσκος τους δεν έρχεται να χαλάσει την συνταγή. Φοβερά καλοπαιγμένο hard rock με την φωνή του Sotto σημαία, κιθάρες και solos κόλαση, άπαιχτες μελωδίες και refrains για ξέφρενα πάρτι. Πιο κομμάτι να αναφέρω και να μην αδικήσω τα υπόλοιπα; Το εναρκτήριο “Big Boys Don’t Cry” με το απίστευτο refrains του; Μήπως το “Beautiful Game” που είναι κομμένο και ραμμένο για θερμά καλοκαίρια; Κάπως έτσι θα μπορούσα να χαρακτηρίσω όλα τα τραγούδια του “Retransmission”.
Δίσκος σεμινάριο που ακούγεται από την αρχή μέχρι το τέλος κατ’ επανάληψη χωρίς να αφήνει στιγμή να περάσει χαμένη. Τα τραγούδια του είναι ένα και ένα, hard rock που δεν βασίζεται στις γλυκανάλατες μπαλάντες για να επιβιώσει ή να επιβεβαιώσει το όνομά του. Για να το θέσω απλά, το “Retransmission” θέτει από πολύ νωρίς στην αρχή του χρόνου βάσεις για album επιπέδου top-10 και αυτή την περίοδο είναι ο αγαπημένος δίσκος της γειτονιάς μου.
8,5/10
Μιχάλης Νταλάκος
mdalakosreports@gmail.com
