AlbumsΚριτικές

Meshuggah – Immutable (Atomic Fire)

Εδώ και καιρό έχω ακούσει τόσες πολλές διαφορετικές γνώμες για το νέο album των Meshuggah που θα μπορούσαν να μπερδέψουν τον οποιονδήποτε αντικειμενικό παρατηρητή. Απόψεις του τύπου “είναι ότι καλύτερο έχουν κάνει ποτέ”, “είναι μάπα”, “γαμάει”, “είναι μια μετριότητα”, “ό,τι χειρότερο” κλπ., θα έκαναν και έναν κυκλοθυμικό να χάσει τη μπάλα. Το θέμα όμως είναι ποια είναι η αλήθεια και πού κινείται στην πραγματικότητα και αντικειμενικά ο δίσκος, καθώς και αν έχει δίκιο ο κόσμος που υπάρχουν τόσες πολλές διαφορετικές και διχασμένες απόψεις για το δίσκο.

Ας ξεκινήσουμε με ένα γεγονός που δε μπορεί να αμφισβητήσει κανείς, και έχει να κάνει με το γεγονός πως πρόκειται για το μεγαλύτερο σε διάρκεια δίσκο στην καριέρα τους, που κυμαίνεται στα 66 λεπτά. Κι αυτή η διάρκειά του είναι ένα πλην για κάποιους (εκτός από τους φανατικούς οπαδούς εννοείται), μιας και η μουσική τους ποτέ δεν ήταν βατή και προσβάσιμη και ένας δίσκος τόσο μεγάλος σε διάρκεια από ένα συγκρότημα με τόσο απαιτητική και έντονη μουσική μπορεί να σε κουράσει και να σε στείλει για τσάι.

Παραδόξως όμως, εκεί ακριβώς εντοπίζεται και το γεγονός το οποίο και ευθύνεται για τις τόσες πολλές διφορούμενες γνώμες για το δίσκο. Κι αυτό επειδή ο δίσκος είναι ο πιο βατός και προσβάσιμος της καριέρας τους. Και δε μιλάμε για δουλειά όπως ήταν το “Obzen” το οποίο διατηρούσε αναλλοίωτο το χαρακτήρα τους αλλά ξεχώρισε μόνο και μόνο για τα χιτάκια του. Εδώ έχουμε βατό ήχο και βατές συνθέσεις στο σύνολό τους.

Μη φανταστεί όμως κανένας κάποιον τρελό πειραματισμό και αλλαγή κατεύθυνσης. Όλα τα trademark στοιχεία τους είναι εδώ, οι κλινικά πολύπλοκες συνθέσεις, οι ρυθμοί, η κιθαριστική τεχνικότητα κλπ.. Αλλά δεν είναι τόσο έντονο και επιθετικό όπως οι προκατόχοι του. Οι μελωδίες που πάντα υπόβοσκαν στον ήχο τους εδώ βγαίνουν ακόμα πιο μπροστά και αναλαμβάνουν πρωταγωνιστικό ρόλο, δίνοντας μια άλλη διάσταση στις συνθέσεις και δείχνοντας ένα διαφορετικό πρόσωπο του συγκροτήματος. Σε αυτό βοηθάει και ο πιο ζεστός και οργανικός ήχος του δίσκου.

Δε ξέρω αν γι αυτό ευθύνεται ο πανδαμάτωρ χρόνος, μιας και μιλάμε για ένα συγκρότημα που δισκογραφεί πλέον για πάνω από 30 χρόνια, και οι άνθρωποι φτάνουν σε μια ηλικία που δε μπορούν να ηχογραφούν και να παίζουν συνέχεια στα κόκκινα, ειδικά όταν μιλάμε για τα drums, ακόμα και για τιτάνες όπως ο Haake, και ίσως παρατηρήσετε στο δίσκο πως όσο γαμάτο και ευφάνταστο παραμένει το παίξιμό του, δεν έχει σχεδόν καθόλου επιθετικότητα, ή αν γι’ αυτό ευθύνονται οι αλλαγές στην ευθύνη των συνθέσεων, μιας και εδώ ο Thordendal δε συνέθεσε τίποτα αυτήν τη φορά.

Ότι κι αν ισχύει πάντως, αυτή η απόπειρα μοιάζει να στέφεται με επιτυχία, όχι απόλυτη μεν, αλλά επιτυχία. Ο δίσκος έτσι όπως είναι φτιαγμένος μοιάζει να είναι ικανός να προσεγγίσει άτομα που πρωτύτερα δεν τους πάλευαν με τίποτα, χωρίς όμως παράλληλα να χάνουν το dna τους, κάνοντας δηλαδή “εμπορικό” άνοιγμα προς ένα μεγαλύτερο κοινό. Ήδη έχουν ένα πολύ μεγάλο κοινό και δε θα είχαν ανάγκη κάτι τέτοιο. Καταλαβαίνω πάντως για ποιον λόγο οι γνώμες διίστανται, εγώ όμως σαν αρρωστάκι για την πάρτη τους θα νίψω τας χείρας μου και, ενώ θα απολαύσω πάραυτα το δίσκο, δε θα τον κατατάξω στις κορυφαίες δουλειές τους ever, και πόσω μάλλον στις πιο αντιπροσωπευτικές, αλλά σίγουρα δε θα βρεθεί ούτε στα πιο χαμηλά τους. Τα οποία χαμηλά τους by the way είναι απάτητες κορυφές για κάποιους άλλους.

8/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]

nano designs 728×90 - 728|90|nano designs 728×90||https://www.facebook.com/Nanodesignart/|bothTatto Clinic Athens 728×90 - 728|90|Tatto Clinic Athens 728×90||https://www.facebook.com/tattooclinicathens|bothwhale_728x90 - 728|90|whale_728x90|||bothRodStudios_728x90 - 728|90|RodStudios_728x90|||bothhaursen2 - 728|90|haursen2||https://www.facebook.com/HaursensGuitarWorkshop/|both
20000
110

Related posts

Leave a Comment

Leave a review

X