AlbumsΚριτικές

Necromantia – To The Depths We Descend… (The Circle Music)

Η κληρονομιά των Necromantia είναι και θα παραμείνει ανεξίτηλη στον ελληνικό black metal ήχο κι ας μην ήταν ποτέ προφανής και δημοφιλής. Πάντα τους μνημόνευαν πολλά μέλη black metal συγκροτημάτων στο εξωτερικό οι οποίοι δήλωναν ανοιχτά ότι εμπνεύστηκαν, σε πλήρη αντίθεση με τον Τύπο (του εξωτερικού) και συνήθως αυτό δεν ήταν για καλό. Δεν έχει σημασία όμως, γιατί είχαμε να κάνουμε με ένα συγκρότημα μπροστά από την εποχή του και που σκεφτόταν πάντα αντισυμβατικά, είτε σε συνθετικό, είτε σε πρακτικό, είτε σε ενορχηστρωτικό επίπεδο.

Προχωράμε στο σήμερα. Αφορμή αυτής της κυκλοφορίας ήταν ο απροσδόκητος θάνατος του Baron Blood στις 20 Νοέμβρη του 2019, με το δίσκο να αποτελεί φόρο τιμής στη μνήμη του και ένας ταιριαστός τρόπος για να κλείσει οριστικά ο κύκλος του πιο ιδιαίτερου και ριζοσπαστικού black metal συγκροτήματος που έβγαλε αυτή η χώρα. Αρχικά προοριζόταν να κυκλοφορήσει ως ΕΡ, ωστόσο οι διασκευές που προστέθηκαν, και που προέρχονται από την εποχή πριν την κυκλοφορία του Crossing The Fiery Path”, μεγάλωσαν τη διάρκειά του.

Είχα βέβαια μεγάλη περιέργεια να δω πώς θα ακούγεται ο δίσκος χωρίς το χαρακτηριστικό οκτάχορδο μπάσο του Baron Blood, μιας και όπως δήλωσε ο The Magus «η χρήση του οκτάχορδου μπάσου ανήκει και θα παραμείνει σε αυτόν». Που σημαίνει ότι πρόκειται για τον πρώτο (και τελευταίο προφανώς) δίσκο που δεν έχουμε το χαρακτηριστικό ήχο του. Τη θέση του ανέλαβαν οι κιθάρες του Γιώργου Εμμανουήλ (Lucifer’s Child, ex-Rotting Christ), ο οποίος έχει κάνει εξαιρετική δουλειά, αν και κάτι τέτοιο ήταν αναμενόμενο βάσει του πολύ υψηλού επιπέδου του. Αυτό βέβαια καθιστά το άκουσμα πολύ ιδιαίτερο, μιας και μέχρι τώρα οι κιθάρες χρησιμοποιούνταν αποκλειστικά για τα lead μέρη, ωστόσο έχει γίνει πολύ καλή προσαρμογή στο ύφος και το χαρακτήρα του συγκροτήματος. Αξιοσημείωτη επίσης είναι η δουλειά του Γιάννη Βότση στα τύμπανα αλλά και οι συμμετοχές των Worshiper Of Pan και Inferno, που επέστρεψαν για να συνεισφέρουν κι αυτοί με τη σειρά τους και ανέβασαν ακόμα περισσότερο το συντελεστή νοσταλγίας του δίσκου.

Όσον αφορά το μουσικό κομμάτι του δίσκου αυτό καθαυτό, ουσιαστικά πρόκειται για μια ανασκόπηση της καριέρας τους, με διάφορα στοιχεία από κάθε περίοδό τους, προσαρμοσμένα όμως στο σήμερα και τις ιδιαίτερες συνθήκες τους. Αυτό βέβαια είναι συνδυασμένο με την ωριμότητα και την εμπειρία που έχει αποκτηθεί όλα αυτά τα χρόνια, με το αποτέλεσμα να είναι πολύ μεστό και απολαυστικό, μιας και είναι φτιαγμένο να σε κάνει να νοσταλγείς το παρελθόν αλλά παράλληλα σε βοηθάει να μη μένεις προσκολλημένος εκεί, καθώς το άκουσμα είναι απαιτητικό και αποζητά την προσοχή σου. Με λίγα λόγια, είναι τόσο νοσταλγικό όσο χρειάζεται και παράλληλα σύγχρονο χωρίς να πλατειάζει και να πιθηκίζει.

Θα μου επιτρέψετε πάντως να σταθώ λίγο στο As The Shadows Wept”, το οποίο είναι το κομμάτι που, αναμφίβολα, ξεχωρίζει από το δίσκο. Η συναισθηματική φόρτιση είναι τόσο έντονη, που, ακόμα κι αν δε γνωρίζεις ότι είναι απευθείας αναφορικό ως ύστατο χαίρε στον Baron Blood, νιώθεις έντονη την ατμόσφαιρα του αποχαιρετισμού σε ένα αγαπημένο πρόσωπο. Η ενορχήστρωση, οι μελωδίες, οι καμπάνες και οι απαγγελίες οδηγούν σε ένα αποτέλεσμα ανατριχιαστικό, συγκινητικό και έντονα φορτισμένο, τόσο πολύ έντονα που νιώθεις ότι βγαίνει από τα έγκατα της ψυχής του ανθρώπου που το έγραψε, και παράλληλα το νιώθεις να γραπώνει και τη δική σου ψυχή.

Όσον αφορά τις διασκευές, πρόκειται για τα Lord Of The Abyss” και The Warlock” (και το Faceless Gods” στην περιορισμένη Α5 έκδοση). Κομμάτια ιστορικά που έχουν λάβει νέα πνοή εδώ με την προσαρμογή στα σημερινά δεδομένα και που δε χρειάζονται πολλές εισαγωγές μιας και πρόκειται για κομμάτια που σημάδεψαν ανεξίτηλα το συγκρότημα και συνέβαλαν μέγιστα στην ιστορία και την κληρονομιά του.

Εν κατακλείδι, πρόκειται για έναν επίλογο αντάξιο της κληρονομιάς που αφήνει πίσω του αυτό το ιστορικό συγκρότημα, μιας κληρονομιάς που εν τη γενέσει της αναγνωρίστηκε μόνο από άλλα μέλη της black metal σκηνής (αν ψάξετε λίγο συνεντεύξεις και fanzines της εποχής θα δείτε πως δεν υπερβάλλω καθόλου) και πολύ αργότερα από τους υπόλοιπους. Μπορεί πλέον το συγκρότημα να μην υπάρχει πια, όλοι εμείς που το λατρέψαμε όμως θα το κρατάμε ζωντανό στις καρδιές μας και θα μνημονεύουμε την κληρονομιά του. Και όσο μεγάλος κι αν είναι ο βαθμός στο τέλος, δεν παύει να είναι ένας ψυχρός αριθμός που δε μπορεί να αντικατοπτρίσει το ευχαριστώ μας ως οπαδοί και την κατάθεση ψυχής του συγκροτήματος. Η φλόγα μπορεί να έσβησε αλλά θα καίει μέσα μας για πάντα.

9,5/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]

nano designs 728×90 - 728|90|nano designs 728×90||https://www.facebook.com/Nanodesignart/|bothhaursen2 - 728|90|haursen2||https://www.facebook.com/HaursensGuitarWorkshop/|bothRodStudios_728x90 - 728|90|RodStudios_728x90|||bothTatto Clinic Athens 728×90 - 728|90|Tatto Clinic Athens 728×90||https://www.facebook.com/tattooclinicathens|bothwhale_728x90 - 728|90|whale_728x90|||both
20000
110

Related posts

Leave a Comment

Leave a review

X