Μερικούς μήνες μετά την κυκλοφορία του πρώτου τους δίσκου “Dark Medieval Times” πίσω στο μακρινό πλέον 1994, οι Satyricon δεν χάνουν πραγματικά καθόλου χρόνο και στις 12 Σεπτεμβρίου κυκλοφορούν το δεύτερο ολοκληρωμένο τους άλμπουμ “The Shadowthrone”, η σπουδαιότητα του οποίου μόνο με τον προκάτοχό του μπορεί να συγκριθεί. Το λογικό και πιθανόν αναμενόμενο θα ήταν η μπάντα να ακολουθήσει την γραμμή του ντεμπούτου δίσκου της ή τουλάχιστον να προσπαθήσει να χτίσει πάνω στην ήδη υπάρχουσα βάση. Αυτό θα έκαναν ίσως οι περισσότεροι, όχι όμως και οι Satyr και Frost.
Στο “The Shadowthrone” η μπάντα αφήνει πίσω της το ατμοσφαιρικό πέπλο του “Dark Medieval Times” και αποφασίζει να δείξει το πιο black metal πρόσωπό της, αποδεικνύοντας περίτρανα πως ακόμα και σε «στάνταρ» φόρμες έχει όλα τα προσόντα όχι απλά να ξεχωρίσει αλλά και να επαναπροσδιορίσει ακόμα αν χρειαστεί τα μέχρι τότε κλισέ και δεδομένα της σκηνής. Συνθετικά για ακόμα μια φορά ο Satyr ξεδιπλώνει την μουσική του ευφυΐα, τραβώντας τα πάντα προς την ακραία πλευρά. Το “The Shadowthrone” παίρνει όλα τα προηγουμένως λειασμένα μουσικά στοιχεία και τα αντικαθιστά με αιχμηρότητα.
Τα ακουστικά περάσματα καθώς και τα απλωτά chord progressions σχεδόν εξαφανίζονται δίνοντας την θέση τους σε ξυριαφιασμένα riffs. Οι απαγγελίες και τα ατμοσφαιρικά φωνητικά εκμηδενίζονται από την μανία των φωνητικών και γενικότερα η μπάντα ρίχνει το βάρος της στην τραχύτητα και την ταχύτητα, αντικαθίστανται όμως την μυστικιστική ατμόσφαιρα με μία άκρως επική. Το δεύτερο μισό της μπάντας, ο λόγος φυσικά για τον Frost, ηχεί σαν ένας τελείως διαφορετικός μουσικός, με τρομακτική βελτίωση μέσα σε ελάχιστο χρόνο, με μία άνεση και σιγουριά στο παικτικό μέρος που δεν προδίδει με κανένα τρόπο ούτε την ηλικία μα ούτε και την μικρή του σχετικά πείρα.
Κάτι που κατά συνέπεια μαρτυρά εν τέλει και το ποσοστό του ταλέντου του. Πέρα από τα όποια τεχνικά θέματα στα οποία εμφανίζεται τρομερά βελτιωμένος, το συνθετικό μέρος των τυμπάνων είναι ένα κεφάλαιο το οποίο παρουσιάζει εξίσου μεγάλη διαφορά και εξέλιξη. Η ισορροπία απλότητας και λυσσασμένου drumming όπως επίσης και η έντονη χρήση πολυρυθμίας μαρτυράει πως τίποτα δεν έχει γίνει στην τύχη, αντιθέτως όλα είναι άκρως σκεπτόμενα και μελετημένα. Αν κάτι παραμένει σταθερό είναι οι καταπληκτικές μελωδίες, ιδιαίτερα στην κιθαριστική δουλειά, κάτι που τους συντροφεύει μέχρι και σήμερα. Θα ήταν άδικο να μην αναφερθούμε και στην συμβολή του Samoth των Emperor, στην κιθάρα και στο μπάσο.
Το δεύτερο άλμπουμ των Satyricon αποτελεί κατά κάποιον τρόπο την άλλη πλευρά του νομίσματος όσον αφορά την μουσική ταυτότητα της μπάντας. Τόσο αυτή η πιο «παραδοσιακή» black metal πτυχή τους όσο και αυτή του ντεμπούτου τους, καθόρισαν την μετέπειτα πορεία τους. Ας μην ξεχνάμε πως αυτή η εναλλαγή τόσο διάθεσης όσο και προσέγγισης είναι κάτι το οποίο τους ακολούθησε και στην συνέχεια. Ποτέ δεν θέλησαν να κάνουν τον ίδιο δίσκο δεύτερη φορά, κρατώντας βέβαια πάντα τα κύρια στοιχεία και χαρακτηριστικά τους.
Τόσο το “The Shadowthrone” όσο και το “Dark Medieval Times” έχουν υποστεί remix και remaster καθώς και νέο εξώφυλλο σε αυτήν την επανακυκλοφορία, με το πρώτο να έχει σαφώς καλύτερη παραγωγή εξ αρχής. Οι όποιες διαφορές προς το καλύτερο δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλες καθώς το ποσοστό το οποίο το αρχικό υλικό μπορούσε να υποστεί επεξεργασία, δυστυχώς, δεν ήταν μεγάλο. Ανεξαρτήτως όμως, το γεγονός πως αυτά τα δύο ιστορικά άλμπουμ, τόσο για την μπάντα όσο και για τον χώρο του black metal, είναι και πάλι διαθέσιμα τόσο σε CD όσο και σε βινύλιο μόνο ως κάτι θετικό μπορεί να θεωρηθεί.
Προσωπικά, σε αυτό το δίπολο, γιατί πάντοτε έτσι εκλάμβανα αυτά τα δύο άλμπουμ, πάντοτε θα έχω μία ιδιαίτερη αδυναμία στο “Dark Medieval Times” το οποίο, όπως είπα και στο δικό του άρθρο, θα ήθελα πραγματικά κάποια στιγμή να το ακούσω επαναηχογραφημένο με την παραγωγή που θα του άξιζε και θα αναδείκνυε τις ιδιαίτερες συνθέσεις του. Κάτι παρόμοιο θα ήθελα και για το “The Shadowthrone”.
9/10
Κωνσταντίνος Μάρης
c[email protected]
