Όχι άλλο blackgaze, Πάριο κι Αλεξίου. Ήταν μια δύσκολη δήλωση αγαπητοί μου φίλοι, μα κάποιος έπρεπε να την κάνει επιτέλους κι έπεσε σε ‘μένα ο κλήρος. Οι Karg είναι το προσωπικό project του τραγουδιάρη των Harakiri For The Sky, Michael “JJ” V. Wahntraum. Περί ου ο λόγος, ο Αυστριακός που μας πήρε τα μυαλά (ψέματα, ο Aloysius Alzheimer ήταν αυτός) στους προαναφερθέντες blacksters, επιχειρεί εδώ μια μίξη black metal, post-rock, grunge και post-punk, όπως μας πληροφορεί και στο Δελτίο Τύπου. Γιατί βρε παλικάρι μου; Ως τώρα καλά δεν τα πηγαίναμε μεταξύ μας; Ήταν ανάγκη;
Το παρόν EP τιτλοφορείται “Resilienz” και περιέχει δύο κομμάτια, διάρκειας δεκαπέντε και είκοσι λεπτών . Ο μουσικός κάνει μια κατάθεση ψυχής στους στίχους και μια ακόμα κατάθεση ψυχής στα φωνητικά. Η τελευταία, αρκετά υπερβολική, σε σημείο να νιώθεις μάλλον άβολα. Βασικά υπάρχει πιο ταιριαστή λέξη γι’ αυτό, αλλά έχω καλύτερους λόγους να συγχύσω το back office από τον όποιο ακριβή χαρακτηρισμό μπορώ να αποδώσω σε τούτο εδώ το πόνημα.
Τα έχω ξαναπεί για το blackgaze. Μεγάλη τάση στο χώρο του σκληρού ήχου εδώ και κάμποσο καιρό, παρ’ όλ’ αυτά δεν έχω καταφέρει προσωπικά, ένα επιτυχές αποτέλεσμα στην αναζήτηση μου να ακούσω έναν δίσκο του που θα με συγκινήσει. Έστω έναν. Και φοβάμαι πως ούτε πρόκειται. Το υλικό των Karg είναι συμπαθητικό και αρκετά ανεπιτήδευτο, πάντα σε σχέση με τη μέση κυκλοφορία του είδους. Δεν παύει όμως να πάσχει από τα συνήθη προβλήματα που εντοπίζει κανείς σε τέτοιες κυκλοφορίες. Δεδομένου ότι έχουμε μόλις δύο συνθέσεις και ο δίσκος ξεπερνά το μισάωρο σε διάρκεια, τα ζητήματα αυτά δεν περνούν απαρατήρητα.
Κι εκεί καταδεικνύεται παραστατικότατα το πρόβλημά μου με την συγκεκριμένη καθιερωμένη πλέον μορφή έκφρασης του σκληρού ήχου. Το blackgaze είναι μονότονο, γεμάτο επαναλαμβανόμενες εσαεί μελωδίες και «σβησμένα» φωνητικά αλλά δεν έχει ούτε τον όγκο ενός doom δίσκου ούτε την ψαρωτική ατμόσφαιρα ενός αντίστοιχου black, για να διανθιστεί όλο αυτό και να αισθανθείς ότι πρόκειται να σε πάει κάπου ή να σου πει κάτι.
Είναι σαφώς καλό που έχουμε ξεπεράσει τα στεγανά παλιότερων δεκαετιών κι είμαστε περισσότερο ανοιχτοί σαν κοινό σε μη συμβατικούς τρόπους έκφρασης. Απλά δεν αισθάνθηκα ποτέ ότι ο συγκεκριμένος τρόπος έχει να πει κάτι ουσιαστικό ή έχει να πει τελικά κάτι. Σκέτα. Κι αυτή η δουλειά, όσο τεχνικά φροντισμένη, καλοδουλεμένη κι ειλικρινής να είναι, δεν αποτελεί εξαίρεση.
5/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
